لابد زمان است که حرف می‌زند

Curly: Do you know what the secret of life is?
[holds up one finger]
Curly: This.
Mitch: Your finger?
Curly: One thing. Just one thing. You stick to that and the rest don't mean shit.
Mitch: But, what is the "one thing?"
Curly: [smiles] That's what *you* have to find out.

پ. ن: لابد الان درست بعد از چرخش نیم قرن، باید چهار تا تجربه‌ی ناب زندگی بنویسم و پنج آنالوژی بکر بکار ببرم و شش نقل قول از مارکز و همینگوی و هوراکامی و فون تریه و لنون و ونگات بچپانم که بعله اگر زندگی به من یک چیز آموخته باشد همین است که و بعدش هم یک معنای ژرفی از زندگی را درست در چهل و دو کلمه بگویم. یا شاید یک چیزی بنویسم در همان راستای کاری که داگلاس آدمز در راهنمای علافان کهکشانش کرد و ملتی را گذاشت سر کار. نه آقاجان! همین که کرلی گفت!

دوشنبه‌ی بارانی هشت اردیبهشت هزار سیصد و نود و سه، خواب آلوده در ژنو.
Link .  0 Comments

The Grand Central

می گوید: "می‌دونستم یک کم معاشرت جدید حالت رو خوب می‌کنه". من دارم به آدم‌ها فکر می‌کنم. دسته دسته‌‌ای که هر چند سال میایند و می‌روند. آن قدر آمدن و رفتن‌ها عادی شده که هر چند کشف آدم‌های جدید هنوز هیجان انگیز است، اما انگار کل داستان کلیشه‌ شده. هر چقدر هم آدم درست و حسابی و باب طبع آدم ازشان دربیاید، باز می‌دانم که یک روزی گم می‌شوند. بعد از مدتی دیگر خیلی هیجان انگیز نیست وقتی می دانی در ایستگاه قطار داری زندگی می‌کنی.
Link .  0 Comments

Never Think You Know It All

وقتی زیاد مسافرت می‌کنی، با آدم‌هایی که زیاد مسافرت می‌کنند هم بیشتر دم‌خور می‌شوی. می‌گوید یک سالی یک میلیون مایل مسافرت کرده بوده. طوری که هروقت می‌خواسته پرواز کند کافی بوده زنگ بزند و خط هواپیمایی جایی را برایش در اولین پرواز پیدا کنند. حتی اگر هواپیما پر بوده، بلیط یکی دیگر را کنسل می‌کردند که ایشان سوار شوند (یک میلیون مایل در یک سال خیلی است. این چند سال من را روی هم بگذاری شاید پانصد هزار مایل بشود). آن یکی بین اعضای خانواده‌اش مسابقه‌ای برقرار است که اگزاتیک ترین مسافرت را هر سال چه کسی می‌برد. خانواده که می‌گویم یعنی خودش و پسر و دختر بزرگ خودش. اگزاتیک طبعن پاریس و لندن و بارسلون و پراگ نیست. شاخ آفریقا و دم استرالیا و قلب آمازون امریکا جنوبی و ایستگاه اول کوهنوردان اورست و از این قبیل است. بعد طبعن تعطیلات ما که کیوتو و ونیز و بارسلون باشد به چشم‌شان چیزی نمی‌آید. زیادی معمولی و پیش و پا افتاده و حتی ملال آوریم. زیادی دیروزی هستیم. این‌ها را گفتم که بگویم دست بالای دست زیاد است. به آدم‌ها از بالا نگاه نکنیم. دوبی و ترکیه هم اگر از دید کسی هنوز خارج است بگذار باشد. کیش هم اگر هنوز لوکس و جذاب و فانتزی کسی است، خوب حالش را ببرد. مهم لذتی‌ است که آدم می‌برد.
Link .  0 Comments