The Buckets We Left in The Fire

رابطه را- هر نوع رابطه ای را- شاید بشود به یک سطل شن تشبیه کرد. هر چقدر آدمی را بیشتر دوست بداریم سطلمان پُرتر از شن است. بعضی رابطه‌ها هستند که هی مرتب شن به سطل آن اضافه می‌شود. بعضی وقت‌هااین خود آدم است که شن اضافه می‌کند. بعضی وقت‌ها طرف مقابل. هر چه دوست داشتن بیشتر باشد، شن بیشتر می‌شود. هر چه رابطه عمیق‌تر باشد، دانه‌های شن درشت‌تراند. خیلی وقت‌ها طرفین شن‌های سطل را می‌بینند و فکر می‌کنند تا ابد این سطل پر می‌ماند. محو مقدار و درشتی دانه‌های شن می‌شوند. همین می‌شود که گمان می‌برند رابطه دیگر شکستنی نیست.

 زندگی کردن یعنی اشتباه کردن. هیچ رابطه ای نیست که سر‌ازیری و دره و سقوط نداشته باشد. گاهی آدم لگدی می زند به سطل طرفش و سوارخش می‌کند. سوراخ‌های کوچک برای آزار‌های کوچک. سوراخ‌های بزرگتر برای ناحقی‌های بیشتر. شن‌ها شروع می‌کنند آرام آرام ریختن. سرعت این ریختن بستگی به تعداد سوراخ‌ها دارد و بستگی به اندازه آنها. دیدی آدمی را شدید می‌رنجانی و هنوز دوستت دارد؟ به خاطر این است که سطلت نزد او هنوز شن دارد. ریختنشان طول می کشد. همین طول کشیدن است که خیلی از رابطه‌ها را نجات می‌دهد.

 آدم باهوش آن است که وقتی سطل را سوراخی می‌کند، به فکر درست کردن‌ش باشد. نگذارد شن‌های زیادی بریزد. آدم کم هوش، حواس‌پرت یا خودخواه فقط شن‌های توی سطل را می بیند و سوراخ‌ها را نه. آدمی که لذت می‌برد از رنج طرفش، سوراخ‌ها را می‌بیند و هیچ‌کار نمی‌کند. شاید سوراخ‌های بیشتری هم بکَند. ببیند تا کجا طرفش دوام می‌آورد. در مقابل، آدم‌هایی هم حتی وقتی می‌خواهند رابطه را تمام کنند سطل را سوراخ نمی‌کنند. نه به خاطر نبستن راه برگشتن. عزت‌شان نمی‌گذارد که برنجانند. همیشه حواس‌شان هست که آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. اما می‌دانند حتی اگر این آدم را دیگر هیچ وقت نبینند سطل‌شان پیشش می‌ماند و دلشان می‌خواهد سطل مانده خالی نباشد. قر شده و کج و کله و داغان نباشد. این‌جا است که آدم با آدم فرق می‌کند.
Link .  0 Comments