Funny You Say That

چند سال پیش بود به گمانم که دوستِ دوستی کمک کوچکی احتیاج داشت. یادم نیست که من پیشنهادِ کمک دادم یا او خودش درخواست کرد. به هر حال زمینه‌ای بود که من همیشه خوشحال شده‌ام بتوانم اگر کاری از دستم برمی‌آید برای هر کسی انجام دهم. حالا دوستِ دوست هم بود دیگر بهتر. درست هم افتاده بود موقع هزار گرفتاری دیگر. کارش شاید دوهفته‌ای هم طول نکشید و البته وقت زیادی هم در این دو هفته از من نبرد. شاید چند ساعت. تمام شد و از او تشکر و از من خواهش و بعد هم خرش از پل گذشت و حالا کمک من هم چقدر موثر بود واقعن نمی دانم. طبعن ارتباط ما هم قطع شد. تا چندین ماه بعد که شنیدم پشت سر من "معلق بازی" در آورده. طبعن سوال می‌شود که کسی که اصولن مراوده‌ای با آدم نداشته و جز کمک چیزی ندیده، چرا این طوری رفتار کرده؟ طبق معمول خودم جویا نشدم و راه خودم را رفتم.

این که حالا قصه ساده‌ای بود. هر کس را ببینی قصه‌ها از این دست زیاد دارد. می‌خواهم بگویم حتی در موارد بسیار پیچیده‌تر هم خیلی از رفتارهای آدم‌ها توجیه منطقی ندارند. ولی با این سرعت زندگی، اصلن فرصت نیست یا ارزش ندارد آدم وقتش را بگذارد پی‌شان را بگیرد که مثلن دلیلی یا تحلیلی برای رفتارشان پیدا کند. ساده‌اش این است که بگوییم آدمها در این دنیا همان گونه که در شکل و رنگ و قیافه و اندازه‌های متفاوت می‌آیند، در قد‌های مختلف هم می‌آیند. بهترین کار این‌ است که آدم بگذارد و بگذرد.
Link .  3 Comments