Missing Moment

Link .  0 Comments

ٌWill We All Catch our Mocking Bird?

دوست دیرینه دبیرستانی دارم که پدرش چند سال پیش مریض بود. هر دو‌ ماه، یک هفته می‌رفت تهران. می‌گفت دیگر دوست و علاقه زیادی به آنجا ندارد و فقط بخاطر پدرش می‌رود. درست مثل لیلایِ "چیزهایی هست که نمی‌دانی"  همه‌ی هفته را خانه می‌ماند و فقط پدر و مادرش را می‌دید.

دوست دیگر دبیرستانیم می‌گفت پدر و مادرش هر دو ایران فوت کرده‌اند. بدون اینکه او این بیست و خورده‌ای سال یک بار ایران رفته باشد و یا آنها را در خارج از ایران دیده باشد. می‌گفت نه هیچ بند و دوست و تعلقی به آنجا دارد و نه هیچ علاقه ای به برگشتن و دیدار.

دوست دوستی سی ساله‌ی سومی همین هفت هشت سال پیش با همه‌ی ما قطع رابطه کرد. قبلش هر وقت من می‌رفتم شهرش، با هم شبی را خوش می‌گذراندیم و از حال و هوای هم باخبر می‌شدیم. خودش هر دو سه سال یک بار می‌رفت ایران دیدن خانواده‌اش و داشت کارشان را درست می کرد که بیاوردشان اینجا. گاهی شد با هم رفتیم ایران. یک سالی که ایران بودم رفتم عیادت پدرش بیمارستان. بعد که اینجا بودم شنیدم پدرش فوت کرد. فوت پدرش ناگهانی نبود. اما او با همه قطع رابطه کرد.با اینکه این اواخر سه سال در فاصله چهل مایلی هم می زیستیم و من چندین بار دعوتش کردم به جمع دوستانمان، هیچ وقت جوابی نداد. دریغ از یک نه. نه با من که با همه. معلوم نشد چرا. فقط به نظر آمد که نمی‌خواهد هیچ ارتباطی با گذشته‌اش داشته باشد.

یک بار داشت خاطره‌ی مشترک سی سال پیش را تعریف می‌کرد. که فلان خانه بودیم و چنین می‌کردیم و بهمان و چنان. هر چه فکر کردم دیدم یادم نمی‌آید. یک هاله‌ی محوی توی ذهنم بود. اما خاطره پر رنگی نه و بدتر از آن احساسی نه.

مادربزرگم همیشه می‌گفت هیچ کس را از چیزی منع نکن که سر خودت می‌آید. زندگی عجیب شده است. الان می‌فهمم چطور و چرا آدمها به اینجاها می‌رسند. منع‌شان نمی‌کنم. تجربه‌شان را کرده‌ام خودم. می‌فهمم‌شان. فراموش کردنشان را، خاک خوردن خاطره هاشان را، محو شدن احساس‌شان را چشیده‌ام خودم. اما ترسیده‌ام و می‌ترسم. می‌ترسم از کم معرفتی روزگار. می‌ترسم از کم رنگی و بی‌رنگی دل‌هایمان. می‌ترسم که چند سال دیگر، دیگر حسی نسبت به گذشته باقی نماند. می‌ترسم از این بلاهایی که یکی یکی دارد سرمان می‌آید.
Link .  0 Comments