پانصد سرِ سردرگم

Hong Kong, October 2010 ©Once Again

مامور مهاجرت به برگه گمرگم نگاهی می‌اندازد و می‌پرسد: "این همه جا در این مدت کم؟ برای چی رفته بودی؟" با بی‌حوصله‌گی جواب می‌دهم: "کار، تعطیلات، کار". راست می‌گوید. در عرض پنج هفته و خورده‌ای، دور کره زمین را یک بار چرخیده‌ام: اینجا، پاریس، تهران، آمستردام، گوانگجو، هنگ‌کنگ و دوباره اینجا. بار چند‌م-ام‌ هست البته. آن بار اول، سال 98، آدم یاد دور دنیا در هشتاد روز و آقای فلیس فاگ و موسیو پاسپارتو و کاراگاه فیکس و خانم آودا می‌افتاد و هیجان‌زده می‌شد. اما این روزها این جور مسافرت‌ها مرا یاد فاصله‌ها می‌اندازند. فاصله‌های طولانی. فاصله‌های بیست و چند ساعته. فاصله‌های غیرقابل جبران. توی تاکسی مسیرِ خانه، دارم با خودم در مورد این یکی مسافرتِ آخری فکر می‌کنم. به سه روزِ روزی 10 ساعت جلسه‌ی سری‌اول و یک هفته تعطیلات تهران و هفته دوم‌ِ مخلوط کار و تعطیلات و بی‌خوابی و قاطی‌شدن همه چیز (از من می‌شنوید، هیچ‌وقت کار و تعطیلات را با هم مخلوط نکنید!) و ده روزِ روزی 12 ساعت جلسه نفس‌بُر سری دوم به علاوه‌ی هر شبش سه ساعت کار در اتاق هتل. به آمستردام که از 16 ساعتی که بودم، 13 ساعتش را در بیزنس لانجِ فرودگاه کار کردم و سه ساعت وسطش را رفتم شهر به کانال‌گردی. به هنگ‌کنگ که به جای اینکه دو روز آخر را بمانم و برای خودم بچرخم، بلیطم را تغییر دادم و یک نصف روز بیشتر نماندم از خسته‌گی و کوبیده‌گی و نخوابیده‌گی و افسردگی و دل‌تنگی و دل‌رنجی و دل‌مُرده‌گی. به جلسات فکر می‌کنم که با شصت و خورده‌ای آدم قَدَرِ پرمدعا و هشتاد و اندی پروپوزال شروع کردیم به ارائه و سوال و جواب و مقایسه و مقابله و مباحثه و گاهی هم خشتک یک‌دیگر را تا مرز سر هم کشیدن و بعد رسیدن به انعطاف و تفاهم و همکاری و تصمیم جمعی و خروجی مشترک با کلیات کافی و معماری تکمیل و جزییات دقیق و توابع صحیح، که هم همه‌ی همکاران محترم راضی باشند و هم نتیجه‌ قابل دفاع. بعد اصولن لذت می‌برم از این پروسه‌ی رساندن رقابت و برتری‌جویی به همکاری و هم‌گرایی، و معمولن هم هبجان‌زده می‌شوم وقتی نتیجه‌ می‌دهد. و صد البته کیف کردم که آخر هر سری، کلی آدم آمدند به تشکر از جهت ترتیب و تقسیم و ترکیب و ترغیب و تصمیم و خلاصه به مقصد رساندن قافله‌ی هفتاد و دو ملت. مثلن یکی‌شان آن دفعه می‌گفت "امیزینگ دت یو کن دو آل دیس این ریل تایم. ایون مور امیزنیگ دت یو کام آپ ویت اِ نیو سلوشن آن دِ وایت برد این فرانت او سو منی پیپل اند دی بای ایت!". یا آن یکی این دفعه ایمیل فرستاده که "من فهمیدم تو چه جوری جواب می‌گیری از جلسه. با سوالات می‌ذاری جزییات روشن می‌شه و تشابه‌ها و تفاوتا در می‌آد. بعد برمی‌داری همونجا راه‌حل‌ها رو کانسپچوالایز می‌کنی و از روی کانسپ‌ها، دید کلی در می‌آد و بعد هم تصمیمی که مورد قبول همه باشه."

این حرف‌ها برای به‌به و چه‌چه و چه خوب‌ام و خلاصه خود-جگربینی‌ نیستند. برعکس، مانده‌ام آدمی که یاد گرفته این همه آدم‌ سخت را در روز اداره کند و به نتیجه برساند و هر شبش هم با یک گروه‌شان معاشرت و مستی و حتی به خوردن هشت‌پا و پنجه مرغ و کله ماهی و سنگدان فلان جانور و بیضه بهمان حیوان پا دهد (من که هیچ کدام را نخوردم البته. بجایش کلی دامپلینگ خوردم که معلوم نبود تویشان چی هست بدتر از اینها)، چطور گاهی در روابط شخصی، دست و پا شکسته و الکن و علیل می‌شود در قانع و منعطف و منصف کردن طرفش؟ بهترین راه‌حلش هم این می‌شود که تو حرف‌هایت را بزن و من هم حس‌هایم را می‌گویم و اگر هم جهت نبودند، شما را به خیر و ما را به سلامت. بعد همه این‌ها اصلن به کنار. چرا هنوز هر بار که سوار تاکسی فرودگاه می‌شوم، افسردگی‌ شروع می‌کند به غالب شدن و تا خودِ اینجا و حتی دو هفته بعدش شدید ادامه دارد؟ که انگار ترکِ ایران هنوز عادتم نشده بعد از این همه سال.
Link .  3 Comments