Far & Away

گفته بود "حالا که در این حوالی هستی بیا یک کوتاه ببینمت."

 گاهی مثل این می‌ماند که انگار آدم نوک یک کوه بلند ایستاده و دارد آدم‌ دیگر را نوک کوه مجاور تماشا می‌کند. فاصله بین کوه‌ها آن‌قدر هستند که شمایی بیشتر پیدا نیست. وقتی می‌خواهد با تو حرف بزند، صدایش را که نمی‌شنوی هیچ، صورتش را که نمی‌بینی به کنار، حتی جز هاله‌ای از حرکاتش چیزی نمی‌بینی. برای همین هر چقدر هم که دست و پایش را تکان بدهد، هر چقدر هم بخوابد و بلند شود و بنشیند و الخ، باز او یک چیز می‌گوید و تو یک چیز دیگر می‌شنوی. با همان چندتا علامت باید یک داستان را رمزگشایی کنی. وقتی فاصله ی آدم‌ها زیاد می‌شود، دیگر تکان دادن دست و پا و اشاره کافی نیست. یا بد می‌فهمی، یا گیج می‌شوی یا اصلن نمی‌فهمی. راهش این‌ است که تمام کوه‌ خودت را پایین بیایی، کل دره را طی کنی و تمام کوه مقابل را صعود کنی. خوب این برای هر کسی مقدور نیست، یا شاید آن‌قدر طول بکشد که وقتی رسیدی آنجا، ببینی حرفت یا حرفش تمام شده. می‌گویند کوه به کوه نمی‌رسد، اما آدم به آدم می‌رسد. حداقل خیال کوه‌ها راحت است که کاری از دست‌شان برنمی‌آید.

 پ. ن: نوشته ای قدیمی که امروز پیدایش کردم. تاریخ نوشتنش معلوم نیست. شاید چهار پنج سال پیش. عنوان اما جدید است.
Link .  0 Comments

Into The Wild

گاهی اوقات لازم است آدم از زندگی روزانه فاصله بگیرد تا فرصت کند از بین درخت ها بیاید بیرون و جنگل را ببیند. آن قدر آدم درگیر زندگی روزانه می شود که یادش می رود برای چه داشت این همه رکاب می زد.

 آدم ها معمولن پیر که می شوند آرزوهایشان کم رنگ می شود و واقعیات حاکم را می پذیرند.   محافظه کار می شوند و  با  اوضاع حاکم کنار می آیند. من اما بگمانم کم محافظه کارتر شده ام. یا حداقل به خودم هی یادآوری می کنم که نشوم. به گمانم یک بار زندگی می کنیم و نمی شود هی آدم کنار بیاید. هی کوتاه بیاید. برای همین محافظه کاری را تا حد زیادی گذاشته ام کنار و باج نمی دهم. همراه  و موازی با همین نامحافظه کاری یک همزیستی هم هست که از محافظه کاری نمی آید. بیشتر از دانستن  قدر موقعیت ها و آدم ها می آید.
Link .  0 Comments