حکایت اسم پایتخت

به طور اتفاقی سر میز شام نشسته بودیم کنار هم. از همان معرفی اولیه، گفتگوی سرخوشانه جدی و شوخی بین ما شروع شد. بقیه آدمهای دور و برمان هم بیشتر به حرف‌های ما گوش می‌دادند و هر از گاهی چیزی اضافه می‌کردند. هلندی بود و در کار سهام‌های اروپایی بازار بورس نیویورک و 12 سال مقیم این شهر. آدم خوش‌مشرب و مطلعی به نظر می‌رسید، از آن اروپایی‌ها که خیلی بیشتر از شهرشان و کشورشان و قاره‌شان پیموده‌اند و دیده‌اند و خوانده‌اند و گذرانده‌اند. من جواب سوالش را، تلقی ایرانی‌ها و امریکایی‌ها از هم، نیمه جدی/شوخی دادم و سر تکان داد که جواب تیزبینانه‌ای بود. تعریف‌مان از ایران رسید به اقتصاد اروپا و وضعیت یونان. در مورد اختلاف‌های فرهنگی داخل اروپا و تاثیرشان روی وضع فعلی روابط کشورها حرف‌های جالبی ‌می‌زد. وضعیت امریکا را از دید خودش سعی ‌کرد تبیین کند. پرسیدم "به نظرت چه شده که مردم اینجا در ظرف این چند دهه به این فرهنگ رسیده‌اند؟" چند لحظه رفت توی فکر و بعد از کمی مکث خیلی ساده گفت "من هنوز آن قدر از این مردم شناخت پیدا نکردم که دلیلش را با قطعیت بدانم".

لبخند زدم از نگاهش در مقایسه با کوه ادعای بعضی از هموطنان محترم. مثلن آن که دو سال رفته بود انگلیس به‌عنوان دانشجوی رشته‌ی گل و بلبل و بعد برگشته بود ایران و داشت در مورد خارج به من آن زمان 12 سال امریکا زندگی کرده و حداقل سی کشور و شهر دیده راهنمایی می‌داد که کجا برای زندگی خوب است. یا دیگری که پایش را امریکا نگذاشته بود با قطعیت حکم می‌داد که کدام شهرش قابل زندگی‌ست و کجایش غیرقابل تحمل است. بماند روزنامه‌های ایران که هر روز پر است از مقاله و تحلیل در باب فرهنگ و سیاست مردم فلان کشور و چند و چون تفکرشان. از ژاپن و استرالیا بگیر تا امریکا و مکزیک و برزیل و گینه جنوبی!

بعضی آدم‌ها هستند سالها می‌گردنند و می‌بینند و می‌خوانند و اذعان دارند که هنوز خیلی چیزها را نمی‌دانند. آن قدر دیده‌اند که می‌دانند دست روی دست زیاد است. آدم been there, done that کم در این دنیا پیدا نمی‌شود. هیچ چیز قطعی نیست و اصولن دانش آدمی نسبی و مدت‌دار است و هر روز ممکن‌ است آنچه آدم درست می‌پنداشته نقض شود یا یکی پیدا شود که بیشتر بداند و توضیح بهتری داشته باشد. این جور آدم‌ها در نگاه‌شان، کلمات‌شان، حتی در لحن‌شان و تاکیدهایشان یک نسبی‌گرایی موج می‌زند، یک فروتنی مستتر است که معاشرت‌شان را خوشایند می‌کند. بعضی‌ها هم مرا یاد آن جوک پاورچین می‌اندازند که در آن بامشاد می‌گفت "می‌خوام برم خارج." مدیری می‌پرسید "تو اصلن می‌دونی خارج کجاست؟!" و بامشاد جواب می‌داد: "بعله، می خوای پایتختش رو بگم؟"
Link .  0 Comments

یالا یالا یا حبیبی

همین جور تصادفی روی یکی کلیک می‌کنم و باز می‌شود. همین طور که می‌خوانم هی خنده‌ام بیشتر می‌شود. این نوع ادبیات لابد یعنی اینکه قلم برداری و چهارتا جمله‌ی نامرتبط را پشت سر هم کنی. هر چه بی‌ربط‌‌‌‌تر و بی‌سر و ته‌تر بهتر. هر چه مبهم‌تر، ادبی‌تر. هر چه مرموزتر لابد شخصی‌تر، احساسی‌تر، جذاب‌تر! خنده‌ام گرفته که بعد از این همه سال، این سبک هنوز راهیان جدید خودش را دارد. لابد نویسنده‌ی محترم می‌گوید: "خوب تو نخوان!" یا "تو نمی فهمی!" که راست هم می‌گوید. لابد اگر نویسنده‌ ‌همین نوشته‌ی من را بخواند او هم فکر می‌کند این زرد است. اصولن سبز هرکس ممکن‌است زرد دیگری باشد و طبعن حرجی هم نیست. رقص عربی هم از دید یکی هنر است، از دید یکی مبتذل.
Link .  0 Comments

A Good One, Woody!

هفته پیش بانک نامه داده بود که اگر با ما حساب پس‌انداز باز کنید، ۲۰۰ دلار اضافه می‌ریزیم به حسابتان. گفتم من که باید بروم بانک چک واریز کنم، خوب این پول مفت را هم می‌گیرم. فردای باز کردن حساب، تلفنم از رو کانتر آشپزخانه افتاد و صفحه‌اش خورد شد. هزینه تعویض، حدود ۲۰۰ دلار! به قول دوستان، همه در یک ترومن شوی گنده هستیم با کارگردانی وودی آلن!
Link .  0 Comments

در خدمت و خیانت فیس بوک و بقیه شرکا

Link .  0 Comments

Stupid Maybe

 "شنیده‌ای با هم ازدواج کرده‌اند؟ چقدر عجیب! آخه چرا؟! کی فکر می‌کرد؟" بعد از پانزده سال می‌دیدمش و داشت از دوستان نزدیک آن سالهای من می‌گفت. خندیدم که "اگر خوشحال باشند چرا که نه؟" سر تکان داد رفت و من هنوز خنده که اگر خوشحال باشند چرا که نه؟

این روزها هیچ چیزی عجیب نیست. احمقانه شاید. عجیب اما نه.
Link .  0 Comments

The Buckets We Left in The Fire

رابطه را- هر نوع رابطه ای را- شاید بشود به یک سطل شن تشبیه کرد. هر چقدر آدمی را بیشتر دوست بداریم سطلمان پُرتر از شن است. بعضی رابطه‌ها هستند که هی مرتب شن به سطل آن اضافه می‌شود. بعضی وقت‌هااین خود آدم است که شن اضافه می‌کند. بعضی وقت‌ها طرف مقابل. هر چه دوست داشتن بیشتر باشد، شن بیشتر می‌شود. هر چه رابطه عمیق‌تر باشد، دانه‌های شن درشت‌تراند. خیلی وقت‌ها طرفین شن‌های سطل را می‌بینند و فکر می‌کنند تا ابد این سطل پر می‌ماند. محو مقدار و درشتی دانه‌های شن می‌شوند. همین می‌شود که گمان می‌برند رابطه دیگر شکستنی نیست.

 زندگی کردن یعنی اشتباه کردن. هیچ رابطه ای نیست که سر‌ازیری و دره و سقوط نداشته باشد. گاهی آدم لگدی می زند به سطل طرفش و سوارخش می‌کند. سوراخ‌های کوچک برای آزار‌های کوچک. سوراخ‌های بزرگتر برای ناحقی‌های بیشتر. شن‌ها شروع می‌کنند آرام آرام ریختن. سرعت این ریختن بستگی به تعداد سوراخ‌ها دارد و بستگی به اندازه آنها. دیدی آدمی را شدید می‌رنجانی و هنوز دوستت دارد؟ به خاطر این است که سطلت نزد او هنوز شن دارد. ریختنشان طول می کشد. همین طول کشیدن است که خیلی از رابطه‌ها را نجات می‌دهد.

 آدم باهوش آن است که وقتی سطل را سوراخی می‌کند، به فکر درست کردن‌ش باشد. نگذارد شن‌های زیادی بریزد. آدم کم هوش، حواس‌پرت یا خودخواه فقط شن‌های توی سطل را می بیند و سوراخ‌ها را نه. آدمی که لذت می‌برد از رنج طرفش، سوراخ‌ها را می‌بیند و هیچ‌کار نمی‌کند. شاید سوراخ‌های بیشتری هم بکَند. ببیند تا کجا طرفش دوام می‌آورد. در مقابل، آدم‌هایی هم حتی وقتی می‌خواهند رابطه را تمام کنند سطل را سوراخ نمی‌کنند. نه به خاطر نبستن راه برگشتن. عزت‌شان نمی‌گذارد که برنجانند. همیشه حواس‌شان هست که آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. اما می‌دانند حتی اگر این آدم را دیگر هیچ وقت نبینند سطل‌شان پیشش می‌ماند و دلشان می‌خواهد سطل مانده خالی نباشد. قر شده و کج و کله و داغان نباشد. این‌جا است که آدم با آدم فرق می‌کند.
Link .  0 Comments

Far & Away

گفته بود "حالا که در این حوالی هستی بیا یک کوتاه ببینمت."

 گاهی مثل این می‌ماند که انگار آدم نوک یک کوه بلند ایستاده و دارد آدم‌ دیگر را نوک کوه مجاور تماشا می‌کند. فاصله بین کوه‌ها آن‌قدر هستند که شمایی بیشتر پیدا نیست. وقتی می‌خواهد با تو حرف بزند، صدایش را که نمی‌شنوی هیچ، صورتش را که نمی‌بینی به کنار، حتی جز هاله‌ای از حرکاتش چیزی نمی‌بینی. برای همین هر چقدر هم که دست و پایش را تکان بدهد، هر چقدر هم بخوابد و بلند شود و بنشیند و الخ، باز او یک چیز می‌گوید و تو یک چیز دیگر می‌شنوی. با همان چندتا علامت باید یک داستان را رمزگشایی کنی. وقتی فاصله ی آدم‌ها زیاد می‌شود، دیگر تکان دادن دست و پا و اشاره کافی نیست. یا بد می‌فهمی، یا گیج می‌شوی یا اصلن نمی‌فهمی. راهش این‌ است که تمام کوه‌ خودت را پایین بیایی، کل دره را طی کنی و تمام کوه مقابل را صعود کنی. خوب این برای هر کسی مقدور نیست، یا شاید آن‌قدر طول بکشد که وقتی رسیدی آنجا، ببینی حرفت یا حرفش تمام شده. می‌گویند کوه به کوه نمی‌رسد، اما آدم به آدم می‌رسد. حداقل خیال کوه‌ها راحت است که کاری از دست‌شان برنمی‌آید.

 پ. ن: نوشته ای قدیمی که امروز پیدایش کردم. تاریخ نوشتنش معلوم نیست. شاید چهار پنج سال پیش. عنوان اما جدید است.
Link .  0 Comments

Into The Wild

گاهی اوقات لازم است آدم از زندگی روزانه فاصله بگیرد تا فرصت کند از بین درخت ها بیاید بیرون و جنگل را ببیند. آن قدر آدم درگیر زندگی روزانه می شود که یادش می رود برای چه داشت این همه رکاب می زد.

 آدم ها معمولن پیر که می شوند آرزوهایشان کم رنگ می شود و واقعیات حاکم را می پذیرند.   محافظه کار می شوند و  با  اوضاع حاکم کنار می آیند. من اما بگمانم کم محافظه کارتر شده ام. یا حداقل به خودم هی یادآوری می کنم که نشوم. به گمانم یک بار زندگی می کنیم و نمی شود هی آدم کنار بیاید. هی کوتاه بیاید. برای همین محافظه کاری را تا حد زیادی گذاشته ام کنار و باج نمی دهم. همراه  و موازی با همین نامحافظه کاری یک همزیستی هم هست که از محافظه کاری نمی آید. بیشتر از دانستن  قدر موقعیت ها و آدم ها می آید.
Link .  0 Comments

Awakening

هزار و نهصد و نود: ."Awakenings" اولین فیلمی که من تازه-امریکا-آمده روی صفحه بزرگ می‌بینم. صفحه را از دنیرو می‌رباید. آنقدر شخصیت خجالتی‌ش را خوب از کار در آورده که هفته بعدش فیلم‌های قبلیش را هم می‌بینم: صبح بخیر ویتنام و انجمن شاعران مرده.

دوهزار و هفت: خیابان کلمبوس سن فرنسیسکو. نشسته‌ایم با دوستان در کافه‌ای به معاشرت. آنها می‌خواهند بروند نمایش رقص فلان را ببینند و من حوصله‌ی رفتن ندارم. جدا که می‌شوم به قصد قدم زدن سر یک چهارراه صف بلندی می‌بینم. معلوم می‌شود برنامه دارد.

همیشه می‌گفتم از آن آدم‌های غلیظی است که وقتی غلظت‌شان را کم می‌کنند، وقتی که سعی ‌نکنند جوک بگویند و فانی باشند، شیرین‌تر، انسانی‌تر، دوست‌داشتنی‌تر و لذت‌بخش‌ترند. و البته بالاخره معلوم شد غلظتش از کجا می‌آمد. حیف.
Link .  0 Comments

Seven Years in Tibet

دوازده سال در امریکا
 چهار سال در ایران
 هفت سال در امریکا

...؟
Link .  0 Comments