Left To The Home at The End of The World

آدم‌ها یکی یکی دارن می‌رن. و من چقدر از این رفتن‌ها و موندن‌ها دلتنگ می‌شم...

دیشب که بدو بدو رفتم یه چند دقیقه‌یی ببینمشون٬ پسرک باز لایت‌یرشو آورده و نشونم می‌ده. بعد٬ معلق زدن رو بارفیکس خود- یاد گرفته شو به نمایش گذاشته. دخترک که تازه زبون باز کرده٬ از سر و کولم بالا میره و خنده‌های بلند می‌کنه. راجر که هنوز کلی از کاراش مونده٬ برامون پشت سر هم درینک درست می‌کنه و با من و ب.. مشغول شده به تعریف. آنیتا وسط جمع کردن اسباباشون٬ منو کشیده یه کنار و از برنامه‌هام می‌پرسه. همون‌جا وسط این همه شلوغی٬ بزرگ‌ها شام می‌خورن و کوچیک‌ها بازی‌شونو می‌کنن و من هم که همه جا حضور دارم. همین جوری تا نیمه‌های شب ادامه می‌دیم.

دلم برا خیلی چیزا تنگ می‌شه. برای شیطونی‌های پسرک٬ فارسی-انگلیسی حرف زدنش و اینکه هر جا منو می‌دید٬ داد می‌زد: "اِ٬ عمو ... م اینجاست!" بعد هم می دوید طرفم که هاگ کنه. برا دخترک که شادترین بچه‌ایه که من تا به حال دیدم. در عین حال کلی ناز دخترونه داره. یه هلوی کامل به معنای واقعی. برای راجر که می‌دونه رفاقت یعنی چی. در طول این همه سال٬ دور و نزدیک همیشه معرفت داشته و همیشه هوای منو. برای آنیتا که از رگ گردن نزدیک‌تره. همیشه مراقب منه و نگرانم. جز معدود دخترهاییه که من بهشون می‌گم near perfect. دلم برای مهمونی‌هایی که می‌گرفتن تنگ می‌شه٬ که با همه مهمونی‌های اینجا فرق می‌کرد. برای رستوران رفتن‌هامون که همه‌مون خوره رستوران های خوب و جدید بودیم. دلم برای همشون تنگ می‌شه.

پ.ن: توی راه برگشت٬ نه که با اون یکی ماشین بودم٬ توی تاریکی اولین نواری که تو داشبرد به دستم رسید رو برداشتم و گذاشتم٬ که خوند: "...Amor mio, amor mio por favor, Tu no te vas, Yo cuentare a las horas". عجب دنیاییست نازنین...
Link .