سفرنامه پاریس -۲

روز سوم کله سحر تشریف بردیم برج ایفل. شئی بی‌قواره‌ایست حاصل فخرفروشی احمقانه انسان. این گوستاو هم خوب مردم را سر کار گذاشته. هرچند خود ما هم تا نوکش تشریف بردیم و پاریس را از آن بالا نظاره نمودیم. در بوستان اطراف که بسی زیباتر است پرسه زدیم و حض بردیم. و اما هیجان انگیزتر وقتی بود که از مترو پیاده شدیم و شعبه بهترین شیرینی فروشی آن دیار و بلکه دنیا در جلویمان سبز شد. چون قدری قبل مقادیر زیادی صبحانه میل فرموده بودیم٬ تصمیم بر آن شد که در وقت مقتضی به آن سرا سری زده و دلی از عزا در‌ آوریم.

بعد از نهار راهی مرقد ناپلئون - نور به قبرش ببارد- شدیم. عمارتی عظیم بود جنب موزه نظامی. باقیمانده‌هایش را در ۴ تابوت قرار داده بودند هر کذام از یک جنس و یک رنگ و آن چهار را در تابوتی بزرگ از جنس چوب قرمز فلاندی. به بزرگی یک اتاق! این آخری بیشتر شبیه یک صندلی بود تا تابوت. سلیقه‌ ناپلون را بسیار پسندیدیم. این از سوزانده شدن بهتر است و بسی بهتر از بهشت زهرا. برای دفن خودمان اگر آن حوالی جایی باشد شاید همین ترتیب را در نظر بگیریم. حالا گیریم با تابوتی کمی کوچکتر اما از همان چوب! هر چه چشم گرداندیم ژوزفین را در آن اطراف ندیدیم.

شب برای قدم زدن به شام‌الیزه و منطقه ۱۶ تشریف بردیم. بوتیک های معروف و قیمت البسه‌شان جالب و کمی بیشتر اندوه‌ناک بود!

فردایش تشریف بردیم آق دِ تقیومف! عمارت کوچکیست اما زیبا. نفهمیدیم از وسطش قرار بوده چه رد شود. اما پلاک‌های یادبود اتفاق‌های مهم برایمان جالب بود. از جمله اشغال و آزادی پاریس در جنگ دوم جهانی. کمی یاد کازبلانکا و ریک کردیم. بعد هم شام‌الیزه را قدم زدیم از ابتدا تا انتها و کمی خرید نمودیم. برای نهار هم تشریف بردیم انتقوک پاریس که در همان اطراف بود. لذیذ بود هرچند غذایش با مال شهر خودمان توفیر زیادی نداشت. بعد هم تشریف بردیم کنکوق و باغ روبروی لوور و از هوا و مناظر لذت بسیار بردیم. دست آخر هم سری ردیم به لوور برای برنامه ریزی دیدار بعدی.

روز بعد مقرر بر این بود که تشریف ببریم کاخ ورسای. اما چون اعتصاب بود لاجرم رفتیم لاپقشز دیدن صادق هدایت و چند نفر دیگر. قبرستان از این پیچیده‌تر به عمرمان ندیده بودیم (هر چند که ما اصولا قبرستان ندیده‌ایم!). برای حل معما مناسب بود. زمانی زیاد صرف پیدا کردن دفتر قبرستان شد. آنجا هم معلوم گشت که قبرکن ها و مرده‌شورها دل خوشی از توریست جماعت‌ ندارند و مایل به راهنمایی نیستند. نقشه‌ای گرفتیم و اول به دیدن جیم موریسون فقید رفتیم. انگار شفا می‌داد چون جمعیتی برای دیدن قبرش صف کشیده بودند٬ بیشتر از جوانان برومند ینگه دنیا! بعد با زحمت زیاد قبر صادق هدایت و غلام‌حسین ساعدی را پیدا کردیم. دوستان ایرانی برایشان گل و سنبل گذاشته بودند. از دیدن غلام حسین جان کلی محظوظ و کمی غمگین شدیم. در راه برگشت هم از کنار بالزاک رد شدیم که باز جماعتی -این بار از سلک و سال مکتب رو- دورش گرد آمده بودند و فاتحه می‌خواندند. درست هنگام خروج از قبرستان یک هموطن ما را گرفت که "آقا ببخشید قبر هدایت کجاست؟". ما هم که وطن دوستی مان گل کرده بود نقشه علامت‌گذاری شده را تقدیم کردیم که حالشو ببرند در آن روز عید!
Link .  0 Comments