Earth, Sea and Wind

من نمی‌دانم تکلیفمان را با جناب برتولچی چگونه روشن کنیم؟ یا بهتر بگویم، ایشان تکلیفشان را با ما بالاخره چگونه مشخص می‌کنند؟ یک بار یه فیلمی می‌سازند مثل Dreamers که خواب را از سر آدم می‌پراند، با آن همه صحنه‌های غیر لازم کف‌آور که آدم هر چقدر هم مجله فیلم و تعریف‌‌هایش را خوانده باشد ، باز فیلم قابل هضم نیست (حالا نمی‌گویم تهوع آور!)و مجاب می شود که به برتولچی بگوید:"باباجون بشین چند بار Eyes Wide Shut رو ببین و یک کم از کوبریک یاد بگیر!" یک بار هم همین برتولچی یک فیلمی مثل همین بودای کوچک می‌سازد که با تمام نقایصش و بکار گیری کریس آیزاک خوش صدای بدبازیگر و غیرقابل باور بودن بریجت فوندا و داستان کمی کشدار و ول کردن داستان بودا در میانه و ...، آدم را کلی شادمان می‌کند با نحوه ارائه بودا، مذهب بودایی و لاماها. مخصوصن لاما نربور که کلی به دل می‌نشیند و فیلم را اوست که پیش می‌برد و همچنین جسی که پتانسیل لاما شدن در آینده را بخوبی نشان می‌دهد. موسیقی فیلم هم که حرف ندارد.

اما مهمترین نکته‌اش اینکه هر چقدر هم من مثل کریس آیزاک به حلول مجدد بی‌اعتقادم، از روش تدفینی که لاما نربور انتخاب کرد کلی خوشم آمد که مصداق دوباره پیوستن به "آب، باد، خاک" بود. خدا نصیب ما گرداند.

پ.ن: هاها، این مذهب و سپیروچالیتی(!) و عرفان‌گرایی اخیر من، اون هم از نوع کلمن بارکسیش(!!!)، منو کشته. نمی‌دونم هر چی هم می بینم و می‌خونم چرا یک جوراهایی ربط پیدا میکنه به همین موضوع!
Link .  0 Comments