Short Stories, The New Yorker's Style

خیال کن به مهمانی کوچکی در منهتن‌‌ِ نیویورک دعوت شده‌ای. 10 نفری بیشتر نیستید. بجز صاحب‌خانه کسی را هم نمی‌شناسی (در واقع هیچ‌کس، هیچ‌کس را بجز صاحب‌خانه نمی‌شناسد). مهمان‌ها همه نیویورکی هستند و همه جور آدمی بین‌شان پیدا می‌شود: از انگلوسکسون ایرلندی و سرخپوست سیاتلی بگیر تا سیاه‌پوست جنوبی، و هم‌چنین مهاجران نسل دومی ژاپنی و هندی و بوسنیایی و چینی که پدر و مادرشان سال‌ها پیش به امریکا مهاجرت کرده‌اند و حالا خودشان در نیویورک زندگی می‌کنند. یک جمع نیویورکی به معنای تام. از آن آدم‌های فرهنگی که پاتق‌های همیشگی‌شان، لینکلن سنتر و موزه هنرهای مدرن را هم شامل می‌شود. بعد از شام، صاحب‌خانه مهمانها را در اتاق نشیمن دور آتش شومینه جمع می‌کند و از آنها با کنیاک فرانسوی و شکلات سویسی و سیگار کوبایی پذیرایی.

چند نفری روی مبل‌های راحتی نشسته‌اند. دو-سه نفری روی زمین و یکی هم پای شومینه ایستاده و با آتشش بازی ‌می‌کند. جمع، جمع و جور به نظر می‌رسد و کله‌شان که کمی گرم می‌شود، احساس خودمانی‌تری بهشان دست می‌دهد. یکی‌ از سر ذوق داستانی از زندگی خودش را تعریف می‌کند. جمع به شوق می‌آید و هر کس خاطره‌ای کوتاه از خودش یا خانواده‌اش می‌گوید. به این ترتیب، 9 قصه کوتاه می‌شنوی. هر کدام از یک میهمان، با یک پیش‌زمینه فرهنگی متفاوت که به یک زبان واحد و با سلاست ادا می‌شوند و جمع را سرگرم می‌کند. همه داستانها سرراست‌اند و جذاب و دلنشین. با هر قصه‌ای هم‌دلی و رفاقت جمع بیشتر می‌شود.

این دقیقن حسی بود که از خواندن خوبی خدا به من دست داد. داستان‌ها همه خوب و گیرا هستند و با اینکه هر کدام فضای متفاوتی دارند، همه با هم بخوبی متصل می‌شوند. انتخاب داستان‌ها با هوشمندی صورت گرفته و ترجمه آنها یک دست و روان است. امیر مهدی حقیقت درست گفته که هر کدام عکسی از زندگی‌اند. من "تو گرو بگذار،من پس می‌گیرم" و "شیرینی عسلی" را بیشتر از همه دوست داشتم و با یک درجه فاصله "خوبی خدا" را. پیش و پا افتاده‌ترینشان هم "کارم داشتی زنگ بزن" به نظرم آمد. تنوع و ترکیب داستانها هم حرف ندارد و حس و هوایی شبیه مجله نیویورکر را منتقل می‌کند. فقط کاش دو داستان دیگر هم اضافه ‌شده بود به این مجموعه: یک داستان امریکای لاتینی و یک داستان ایرانی (نمی‌دانم اصلن داستان نویس خوب ایرانی‌ِ نسل دومی در این سطح در امریکا داریم یا نه).

پ.ن 1: دو نکته کوچک در ترجمه به چشمم خورد:
الف) بهتر بود اسم‌های مخفف موسسه‌های امریکایی با اسم کامل‌شان ترجمه می‌شد تا برای خواننده فارسی‌زبان با معناتر باشد. مثلن برای INS، "اداره مهاجرت" معنای بهتری دارد تا "آی.ان.اس".
ب) عبارت "فنجان کاغذی" در "خوبی خدا" به گمانم ترجمه "paper cup" است. اما paper cup لیوان کاغذی یک‌بار مصرف کوچکیست که پرستارها قرصهای مریض را در آن می ریزند و به او می‌دهند. "لیوان کاغذی" در این مورد معادل بهتریست.

پ.ن 2: بعضی از داستان‌ها جان می‌دهند برای یک فیلم اپیزودیک، یا حتی کل کتاب برای یک سریال نه قسمتی. با همان ست‌آپی که در بالا گفتم.

P.S. 3: For those who are interested reading the originals, here are the ones I liked the most:

- What you pawn I redeem
- Honey Pie
- God's Goodness
- Hell-Heaven

Link .  1 Comments