Wow Me If You Can

داشتم فکر می‌کردم که "افق دید" ما چقدر در کنش و واکنش‌هایمان، تاثیر‌گذاری و تاثیرپذیریمان و کلن نحوه برخوردمان اثر دارد. افق دید ما مرتب در حال گسترش است و هر چه می‌گذرد بخاطر تجربیات بیشتر و برخورد با دیدگاه‌های گوناگون این افق وسیع‌تر می‌گردد. طبیعتن هر چه افق دید ما وسیع‌تر بشود، میزان تعجب و تاثیر‌پذیری ما در تجربه بعدی کمتر می‌گردد. به جایی می‌رسیم که نقطه‌نظرها و دیدگاه‌هایی که می‌تواند ما را تحت تاثیر ‌قرار دهد نادر می‌شوند. آن زمان دیگر کمتر به هیجان می‌آییم. از طرف دیگر در هر مقطع زندگی، آنچه که تحسین ما را بر می‌انگیزد ممکن است برای فرد کناری ما بسیار عادی و پیش و پا افتاده بنماید و بالعکس. آن هم فقط به خاطر این که آن قسمت از زندگی را که او تجربه‌کرده است و ما تجربه نکرده‌ایم و البته باز بالعکس.

از این انشای حوصله سر بر می‌خواهم به این نتیجه آشکار برسم که در یک زندگی پویا، تعداد "wow" های ما تابعی نزولی و تعداد "been there, done that"هایمان تابعی صعودی است و هر چه می‌گذرد کمتر ایده‌ای می‌تواند ما را ایمپرس کند.

شاید یک استثنا وجود دارد و آن خلاقیت است. خلاقیت و آدمهایی که خود را دوباره و چندباره اختراع می‌کنند می‌توانند هر مرتبه wow ما را بر انگیزند.

پ.ن: البته ساعت 1.5 نصفه شب وقتی از پنجره بیرون رو نگاه می‌کنی و اولین برف تهران رو اون هم توی آبان ماه می‌بینی، یهwow داره!
Link .  1 Comments