Few Snapshots of Democracy, Iranian Style

1) نشسته‌ایم دور هم. ده نفری می‌شویم. میانگین سن‌شان نباید بیشتر از 28-30 باشد. بحث‌ از سقط جنین شروع می‌شود و تا نامزد شدن علیزاده برای جایزه امی پیش می‌رود. در هر موضوعی، نظر‌های متنوعی وجود دارد. اما وقتی به انتخابات می‌رسیم، تنها کسی که اعتقاد به رای دادن دارد، من هستم. همه‌شان می‌گویند که شرکت در انتخابات فایده ندارد. بحث هم نمی‌کنند.

2) پدرم می‌گوید: "همه‌مون تو شرکت تصمیم گرفتیم که در انتخابات شرکت نکنیم." همه آنها یعنی نمونه‌ی کوچکی از قشر تحصیل کرده 60 تا 75 ساله که سالها قسمتی از بزرگترین پروژه‌های عمرانی این کشور را اجرا کرده‌اند.

3) کارگر خانه چندین ساله مادرم است. وقتی دارم تا سر خیابان می‌رسانمش، از او می‌پرسم که در انتخابات شرکت می‌کند یا نه؟ می‌گوید: "چه فایده داره؟ همه رو خودشون انتخاب می‌کنن."

4) می‌گوید: "در کارخانه ما بیشتر کارگرها از اسلام‌شهرن. توی این شهرهای کوچیک مردم زیاد رای می‌دن. اما به آشناهاشون و به دلیل فامیلی."

5) ساعت دو بعد ازظهر می‌روم دانشگاه. صندوقی آنجا نگذاشته‌اند. می‌روم مسجد خیابان چهاردهم. صف بلندیست. 100 نفری هستند. اغلب خانم‌ها چادری‌اند. آقایی که با پسر و خانومش آمده، لیست کاندیداهای انتخابات مجلس را نگاه می‌کند و همان‌جا بر حسب اینکه که را می‌شناسد انتخاب می‌کند. خانمش از او می‌پرسد: "اون دفعه که اومدیم اینجا، برای چی رای دادیم؟" و او جواب می‌دهد که: "برای همین شورای شهر بود. اون لیست آبادگران بود ها...". در راه برگشتن از جلوی مرکز خرید واقع شده در همان خیابان رد می‌شوم. خانم‌های شیک پوش و مدرن از آن در می‌آیند یا به داخل می‌روند. با خودم فکر می‌کنم چند نفرشان شناسنامه‌ همراهشان است؟
Link .  3 Comments