This Is It: The Story Ends Here.

" پارسال دم عيد، وقتي كه مي‌خواستم وبلاگمو تعطيل كنم، از ترس اينكه نتونم دور بمونم و دوباره برگردم، بدون خداحافظي رفتم . و همون شد كه حسرت خداحافطي موند. براي من خداحافظي نكردن درست مثل سلام نكردن مي‌مونه . سلام که نكني يا سلام نشنوي، انگار ساده ترين حس انساني، يعني دوستي رو، ناديده گرفتي. وقتي هم كه كسي بدون خداحافظي ميره، حداقل حسي كه به من مي‌ده، حس قدر نشناسي اون نسبت به منه. اگه عزيز باشه، كه خيلي بيشتر. و اگه خودم خداحافظي نكرده برم، به همون شدت حس ميكنم كه در حقش ناسپاسي كردم. اين دفعه نمي‌خوام ناسپاس باشم."

اینو یه زمانی برای وبلاگ اولی نوشته بودم. چند سال پیش بود؟

+++++

خب اومدم بگم دیگه نیستم. یعنی دیگه اینجا نیستم. دارم جا به جا می‌شم و نمی دونم چقدر گرفتار خواهم شد. شایذ دو سه ماه شایدم خیلی بیشتر. حالا که اینجا عمومی‌ شده، اومدم بگم: لطف کردین خوندین و لطف کردین نظر دادین. لطف کردین که بودین. اینکه کی برگردم واقعن معلوم نیست. اینکه اینجا برگردم هم.

+++++

پنج سال گذشت. قرار بود که اینجا، این شهر، ایستگاه آخر باشه. اما نشد. تقدیر نبود. یه جایی دختره توی اپیزود مهرجویی فیلم فرش ایرانی می‌گه: " همه آدمهایی که دوست داشتم مردن. اما هنوز نمی‌تونم از اینجا دل بکنم و برم." برای من کلی آدم اینجا هستن. اینجا رو خونه خودم می‌دونم، اما دیگه نمی‌تونم بمونم. همین سال آخر بدجوری آزرده شدم. سال سیاهی بود.

+++++

توی این پنج سال دوست‌های وبلاگی خوبی پیدا کردم. فروغ، علیمان، مریم گلی، سایه، بارانه، پدرام، محمود، رضا، آذر، علی و خیلی‌های دیگه. تا وقتی که بودن و بودم همیشه دوست‌های خوبی بودن. قدرشون می‌دونم و دلم برای همه‌شون تنگ می‌شه. ممنون‌شونم. دلم برای دوست‌های دیگه مم تنگ می‌شه. آدمهایی که این پنج سال شناختم. و دوست‌های سال‌های دور.

+++++

خوب می‌شد که دل آدم دریا باشه. پر نشه. راستی، بعضی وقتها آدم نیمه پنهان داستان رو هم که بدونه، فرقی نمی‌کنه. فرگوس توی هر شرایطی فرگوس می‌مونه. حتی وقتی که قصه تموم شده باشه.

+++++

کاش پایان قصه طور دیگری بود.
‌
+++++

شاید قسمت زیادی از تقدیر آدم چیزی نباشه جز اختیار و خواست‌ دیگران. چیزی که از دست آدم خارجه ولی روی زندگی آدم تاثیر می‌ذاره. تقدیر من این بود که برم.

+++++

تلخ شد؟ فکر نکنم. شما تلخ نخونیدش لطفن.

+++++

این نوشته چند چیز کم دارد:
- یک عکسی. مثلن اون قاب خالی با چهار میخ در چهار گوشه‌اش.
-یه آهنگ. مثلن همین آهنگ نخ نما شده جمیز بلانت شاید.
- یک بهاریه مثلن به سبک پرویز دوایی. انشالله دوره هفتاد سلگی!
و

...

+++++

این وسط یاد مسابقه چلوکباب افتادم موقع اومدن!! هنوز دو سه تا از چلوکباب‌ها رو ندادم انگار!

+++++

عیدتون هم از حالا خیلی خیلی مبارک. چشماتون شاد باشه و دلتون خوش
Link .  1 Comments