Dr. Strangerlaw Or How I learned to Beat The Hell Out Of People

Union Square, San Francisco, June 2007, Once_Again
شاید شهر سان فرانسیسکو یکی از بهترین نمونه‌ی جامعه‌ای باشه که مردم تا حد زیادی با روشهای مختلف در کنار هم بدون درگیری و با انعطاف‌ پذیری زندگی می‌کنن.

به گمونم هر کس -حداقل در تئوری- می‌توانه سیستم ارزشی خودش را داشته باشه. این یعنی اعتباری بودن و شخصی بودن اخلاق. مثلن یک کار که از دید شخص x اخلاقی به نظر می‌رسه، می‌تونه از دید Y غیراخلاقی باشه. هم X در انتخاب روش زندگی خود آزاده و هم Y در اظهار نظر خود. اگه Y می‌گه: "این کار غلطه" یعنی" این کار مطابق سیستم ارزشی من نیست." لازم هم نیست دیسکلیمر بده و شما دیگه خودت می‌دونی و این فقط نظر من بود و الخ.

یه چیز دیگر اینکه به محض آن که کسی دارای سیستم ارزشی شد، طبیعیه که اطرافش را با اون سیستم ارزشی قضاوت کنه. قضاوت هم یکی از ابزارهای زندگی ماست. روزانه چندین بار قضاوت می‌کنیم و بر مبنای قضاوت‌هامون هم تصمیم می‌گیریم. در مورد دیگران هم، تا وقتی هم که سعی در تحمیل کردن قضاوت خود نداریم، فقط نظر خودمون رو گفتیم. قضاوت‌مون هم مثل سیستم ارزشی‌مون سلیقه‌ایه.

نقش قانون هم‌ اینه که وقتی هم‌خوانی بین دو یا چند نفر وجود نداره، بجای متوسل شدن به اخلاق که یک امر فردیه، به یک سری قوانین حقوقی رجوع می‌کنه. حالا این‌ که این قوانین حقوقی چقدر تحت تاثیر پرادایم ارزشی خاص وضع شدن و چقدر بی‌طرفن، خودش بحث جداگانه‌‌ایه. قوانین امریکا - با این همه ادعای جدا بودن سیاست و مذهب- که به نظر من کلی از معیارهای ارزشی مسیحیت تاثیر گرفتن.

همه این‌ها به کنار، یه روال شخصی که من روز به روز دارم به‌ش بیشتر معتقد می‌شم، قانون طلایی کنفسیوسه: آنچه که برای خودت نمی پسندی، برای دیگران مپسند. هر چند پیش و پا افتاده و ساده به نظر می‌آد، اما تجربه‌ام می‌گه عمل کردن بهش اصلن کار راحتی نیست. خیلی مواقع این سوال برام پیش می‌آد که اگر جامو با طرف مقابل عوض می‌کردم، آیا باز هم نظرم همین بود و این کاری رو که کرده بودم می پسندیدم؟ بگذریم که ماها که یک کم دست به توجیه‌مون خوبه، اینو هم بلدیم که جایی که به نفعمون نیست چطوری بپیچونیم: "نه، ولی این فرق می‌کنه..."

پ.ن: حالا چی باعث شد این ها رو بگم بماند. اما ثبتش خوبه برای یه ده سال بعد که محافظه‌کار‌‌‌(تر) شدم!
Link .  0 Comments