در جستجوی زمان از دست رفته

A (L?) Couple at the Window, Amsterdam, December 2007, Once_Again

نمی‌دانم چطور سر صحبت با دختر بغل‌دستی باز می‌شود. هلندی‌الاصل است و 8 سالی را اسرائیل زندگی کرده و 6 سالی را سن‌فرانسیسکو و حالا دو سال است که به آمستردام برگشته. چگونگی‌اش را نمی پرسم اما معلوم می‌شود که تجاربمان مشابه است. لحظه‌ای که از هم جدا می‌شویم می‌گویم مواظب باش مسیری را که می‌روی ارزشش را داشته باشد. پاسخ می‌دهد که کاش زمانی که سن فرنسیسکو بودم با تو آشنا می‌شدم. خنده‌ام می‌گیرد که زندگی من پر است از این دوستی‌های پنج دقیقه‌ای کاشکی که‌ ِ در پتنسیال مانده!

++++

اشک مادرم به محض آن که مرا در فرودگاه می‌بیند بی‌صدا سرازیر می‌شود. حتم دارم با دیدن من به یاد سوگواری برای مادربزرگم افتاده.

چند روز بعدش، ساعت 5.5 صبح می‌روم فرودگاه برای یک سفر یک‌روزه برای دیدار اقوام و گفتن تسلیت. از ساعت 6 می‌گویند چند دقیقه دیگر معلوم می‌شود که شرایط جوی مناسب است یا نه تا که همینطور چند دقیقه چند دقیقه می‌کشانندمان تا ساعت 10 که بالاخره پرواز را کنسل می‌کنند.

دلم می‌خواست می‌دیدمشان. دلم می‌خواست خاک مادربزرگم را هم می‌دیدم با اینکه به این چیزها اعتقاد ندارم. یک خاله‌ام زنگ می‌زند فرودگاه دلداریم می‌دهد که توی سعی‌ات را کردی و همین مهم است. آن یکی خاله‌ بعدن پای تلفن لحظه به لحظه روز آخرش را گزارش می‌کند. به گمانم دارد بیشتر خودش را دلداری می‌کند که با آرامش کامل رفته است.

معلوم می‌شود که مادربزرگ چند سال پیش قبل از رفتن یکی از سفرهای مکه‌اش وصیت‌نامه دقیقی نوشته. فرش‌هایش را وقف کرده به مسجد. اما بیشتر ثروتش را به مدرسه سازی. حتی او با آن همه مذهبی‌بودنش قبول داشته که راه نجات ما از مدرسه می‌گذرد نه مسجد.

++++

از روز اول آن‌کال‌ام. تفریبن هر روز دکترم. زنگ می‌زنند که سه ساعت دیگر اینجا باش. یا این آدرس را بنوس و همین الان برو مطب فلان دکتر. دکتر اصلی‌ام که چندین سال است که مرا می‌شناسد می‌پرسد بالاخره کجایی هستم. می‌گویم: "مگر فرقی هم می‌کند؟" که جواب می‌دهد یک چند سالی بعد چرا.

++++

تهران چقدر خاکستری شده. خاکستری خسته از رمق افتاده بی‌رنگ. حتی برف تهران هم دیگر رنگی ندارد. حوصله‌سربر است و کسل‌کننده. من‌ ِ آن همه مشتاق ‌ِ تهران-بین ‌ِ خوش‌گذران ‌ بیین چه به سرم آمده در این پنج سال که تهران این همه دلگیر‌کننده شده برایم. دلم می‌خواهد به محض اینکه درمانم تمام شد سوار هواپیما بشوم برگردم.

++++

اتوبوس شب خوب بود. اما فیلم بسیار بهتری می‌شود اگر درست زمانی که ریحانه وارد پادگان می‌شود و چادرش به سیم خاردار گیر می کند و کنده می‌شود سالن را ترک کنی و قصه را تمام شده پنداری.

نصف سوتسی خوب بود، آن نصفه‌ای که نخوابیده بودم.

++++

بعضی از رستوران‌های مورد علاقه‌ام را دوباره امتحان کردم. چه پس‌رفت‌هایی داشته‌اند. بعضی‌هایشان یک زمانی محشر بودند. برعکس، رستوران‌های ایرانی مثل شاندیز و دیزی‌سرا هنوزعالی هستند. هی می‌پرسیدم از رستوران‌های جدید، اما کسی خبر جدیدی نداشت.

سیگار کشیدن در کافی‌شاپ‌ها ممنوع شده. هر چند بعضی جاها می‌گذارند یکی دوتا یواشکی بکشی. نشد که چپ‌دست بروم. آنتراکت هم را که زیارت نکردیم، نه برای صبحانه و نه وقت دیگر. اما یک کافی‌شاپ عالی پیدا کرده‌ام که می‌شود درش سیگار کشید. خودش هم سیگار برگ دارد. عملن یک "سیگار بار" شیک و باکلاس است، با امبیانس عالی و مبل های چرم قرمزی که می‌شود ساعت‌ها درشان فرو بروی و گپ بزنی.

++++

می‌گوید تمام فامیل داماد -در حد عمه/دایی/خاله- آمده‌اند برای مراسم بعله برون. بعد که دو خانواده به توافق رسیده‌اند، مِهر و دیگر شرایط ازدواج را روی کاغذ آورده‌اند و دو خانواده امضا کرده‌اند.

با شنیدن این حرف برق از سرم می‌پرد. وقتی یک خانواده‌ی فرهیخته این جامعه در این زمانه "صورت جلسه" امضا می‌کند، از بقیه چه انتظاری می‌شود داشت.

++++

صدای نویسنده هنوز داستانش را تمام نکرده در میان دست زدن‌‌های متمادی حاضرین و آفرین و مرحبا و براوو گفتن‌شان گم شد. فقط ضدقهرمان داستان که حقیقت ماجرا را می‌دانست گوشه‌ای ساکت نشسته بود و نگاه می‌کرد.

++++

شهروند نو خوب است. انگارصفحات میانی شرق را می‌خوانی، در قطع کوچک و با تامل بیشتر در کیفیت مقالات.

مقالات و تحلیل‌های نویسنده‌های داخل ایران از اوضاع امریکا نسبت به دوران روزنامه جامعه چقدر بهتر شده است. جزئیات انتخابات راه خوب توضیح داده بودند. همراه با چند تحلیل حسابی. این نشان می‌دهد که اینترنت و ماهواره کلی فایده دارد برای انتقال اطلاعات و درک اوضاع. سطح توقع خواننده ایرانی هم بالا رفته. کاش برعکسش هم صادق بود. بیشتر مقاله‌ها و تحلیلی‌هایی که خارج از ایران در مورد اوضاع ایران می‌نویسند، از واقعیت پرت است و می‌بینی تا در خود ایران نباشی، نمی‌فهمی چه می‌گذرد.

به هر حال شهروند، شرق و هم‌میهن نمی‌شود. قوچانی دارد هدر می‌رود.

++++

خوش به حال فورست که از زندگی جنی خبر نداشت.

++++

دلم می‌خواست افرا را ببینم. نشد.

++++

می‌گوید: هنوز بعد از 17 سال و با اینکه من ازدواج کرده‌ام هر وقت جایی می‌خواهد برود زنگ می‌زند از من دعوت می‌کند و نه از دوست دخترش.

++++

تازه می‌فهمم چقدر وبلاگم سنگین شده برای دانلد شدن روی دایال‌ آپ. یک فکر اساسی برای کلش شاید کردم همین روزها.

راستی ممنون از همه آنهایی که آقای فیلمی معرفی کردند. تعدادی را در همان لحظات آخر بدستم رساند یکی‌شان. سی‌و‌هشت هزار تومان هم دادم اما نشمردم که چندتا فیلم شد. ظاهرن که کیفیت‌شان هم خوب است. نشان به این نشان که این لاست معتادم کرده این چند روز، وسط این همه کار.

++++

با هرکسی که صحبت می‌کنی از متولد آخر دهه سی گرفته، چهل، پنجاه و حتی تا شصت، دادشان بلند است که نسل سوخته هستند. هر نسل فکر می‌کند آنها بوده‌اند که بدترین صدمات را خورده‌اند. شاید نمی‌بینند که تحولاتی مثل انقلاب و جنگ دامن چند نسل را می‌گیرد. فرقی هم زیاد نمی‌کند رقم داخل شناسنامه‌مان چه باشد. همه داریم هزینه‌اش را می‌دهیم. آنچه که مهم است این است که هر کدام در کوران این همه حوادث ناخوشایند چه گلی به سر خود و دیگران زده‌ایم.

++++

جمع شدن ‌با دوستان خوب بود. هم وبلاگی‌ها و هم غیر وبلاگی‌ها. حس خوبی می‌دهد وقتی می‌دانی هنوز دوستان بامعرفت و صمیمی آنجا داری.

++++

هنوز فکر می‌کنم تصمیمات سال 86‌ام درست بوده‌اند، ترک ایران و تصمیم چهار ماه و نیم پیش‌ام.

++++

نمی‌گویم این تهرانِ آخر بود. آدم فردایش را هم نمی‌داند. اما دلم می‌خواهد برای مدت نسبتن طولانی دور باشم. این تعطیلی استعلاجی هم که یک زخم را خوب کرد، هزار زخم دیگر را باز.

تهران ِ تلخی بود این بار.
Link .  10 Comments