Little Man Tate

An Old House, San Francisco, December 07 , Once_Again
آپارتمان فریژر را داده‌اند به من. یطور موقتی البته. فقط ماردی و دفنی و ادی را کم دارد. مخصوصن دفنی را!

++++

فکر کن با این پابلیستی و این ذهن‌های عمومیت‌ده ما ایرانی‌ها و این سیستم درب و داغان پروفایلینگ خارجی‌ها، هیچ بعید نیست که بعد از دو سه ماه هر پسر دانشجوی ایرانی رشته مهندسی که بخواهد برای ویزای دانشجویی به سفارت کانادا اپلای ‌کند بعد از طی کردن تمام مراحل مصاحبه مواجه ‌می‌شود با این صحنه که یک دفعه کنسول از زیر میزش یک عروسک بادی با ابعاد بزرگ در می‌آورد می‌گذارد جلوی دانشجوی علم‌دوست که واکنش او را تحلیل کند!

++++

از من می‌پرسد: به نظر تو بفرستیمش خارج یا نه؟

هنوز دیپلمش را نگرفته, جز ده نفر اول المپیاد فیزیک ایران شده و می‌گذارند دو رشته را بدون کنکور انتخاب کند و بخواند. می‌گوید همین الان هم سطح سواد فیزیکش در حد لیسانس است. می‌مانم جوابش را چه بدهم. از یک طرف حیف است خلاقیت و هوش یک چنین آدمی در محیط نه چندان پویای دانشگاه‌های ایران سرخورده بشود. از طرف دیگر هزینه سالی چهل پنجاه‌هزار دلاری دانشگاه درست و حسابی اینجا کار آسانی نیست و اگر به دانشگاهی به جز همان ده‌تای اول بیاید وقتش را تلف کرده.

آخرش می‌گویم بگذار سال اول را ایران بخواند و اگر از سیستم آموزشی زده شد بعد یک فکری برایش می‌کنی.

++++

هر چقدر شهادت سنت سباستین آقای دبوسی و مخصوصن آقای درامرش آدم را یاد سکانس کنسرتوار مردی با لنگه‌کفش قرمز تام هنکس بی‌اندازد یا شب معجوج آقای شونبرگ حواس آدم را متوجه معماری سالن کند و موسیقی کارکرد موسیقی زمینه را پیدا کند, این آقای برامس بی‌خود نبوده که ۲۲ سال از عمرش را صرف یک سمفونی کرده که حتی آدم بی‌سوادی مثل من را هم مجذوب می‌کند و باعث شود که 30 دقیقه‌ای را فقط گوش باشم و در یکی یکی سازها و ترکیب شان غور کنم و لذت ببرم و به چیز دیگری فکر نکنم جز موسیقی محض.

++++

شرط می‌بندم با نصف پولی که هر کدام از اینها خرج سگ‌شان می‌کنند می‌شود چند بچه‌ی جهان سومی را در مدرسه نگه داشت. آن وقت توقع دارند وقتی با سگ‌شان در آسانسور می‌بینی‌تشان، احوال سگ را به اندازه احوال خودشان بپرسی و قربان و صدقه سگ‌شان هم بروی!

++++

با عرض شرمنده‌گی، اما اکثر خانم‌های نسل اول ایرانی را می‌شود از طرز لیاس پوشیدن و آرایش کردنشان و بیشتر دخترهای نسل دومی‌ها را از طرز ایرانی رقصیدن‌شان از فاصله ده کیلومتر حدس زد. کاش این دو گروه یک کم مبادله پایاپای فرهنگی بکنند در این زمینه‌ها. حتمن خانم‌ها هم کلی از این جور توصیه ها را برای آقایان نسل اول و دوم ایرانی دارند البته.

بعد هم، نمی‌دانم چرا تازگی ظاهر دخترهای نسل دومی, آدم را یاد عکس ‌روی جلد مجله‌های سالهای ۱۳۵۰ ایران می‌اندازد. از همان رده گوگوش و نوش آفرین و لیلا فروهر آن زمان‌ها. شاید بخاطر اینکه بیشترشان برخلاف دخترهای داخل ایران بینی طبیعی خودشان را جزیی از شخصیتشان می‌دانند و دست جراح نمی‌دهند.

آخر هم, آدم احساس خوبی می‌کند وقتی می‌بیند در میان آن همه سیندرلا و دنیا مثل تو نداره و بهاره-بهاره، بچه‌های نسل دومی که فارسی را با لهجه حرف می‌زنند تقریبن تمام شعر ای ایران را، حالا گیریم با ورژن دیسکویی‌اش، از حفظ می‌خوانند.

++++

جایی در لاست می‌گوید: مردی که هر شش ماه شهرش را عوض می‌کند، یا دارد از چیزی فرار می‌کند یا دنبال چیزی می‌گردد.

++++

راستش داشتم فکر می‌کردم درست می‌گویند که من آدم قدی هستم. اما هربار هم که سر موضوع مهمی کوتاه آمده‌ام, در نهایت به این نتیجه رسیده‌ام که کارم اشتباه بوده و همان اول باید کوتاه نمی‌آمدم. فرق کوتاه آمدن با کنار آمدن هم در این ‌است که در اولی از خواسته خودت چشم می‌پوشی بدون اینکه این کوتاه آمدن را قبول داشته باشی، در دومی اما تغییر موضع می‌دهی. همین می‌شود که آدم می‌تواند راحت خیلی جاهای زندگی با شرایط موجود کنار بیاید چون اصل موضع‌اش بیشتر سلیقه‌ای بوده یا از سر ترجیح. اما آنجا که این تغییر موضع با اصول اعتفادی یا بدتر از آن با احساساتش منافات دارد اشتباه بزرگی می کند اگر از مواضع‌اش عقب نشینی کند.

گاهی شجاعت زیادی می‌خواهد که آدم سر مواضع‌اش بایستد بدون آن که از دیگران هزینه کند.

++++

یک بار هم نوشتم که به تقدیر به معنی عام آن اعتقادی ندارم. تقدیر چیزی نیست جز برآیند خواسته‌ها و عملکرد آدم‌ها و جامعه‌ اطراف ما که در وضعیت ما تاثیر می‌گذارد. بعد همه‌اش را می‌اندازیم گردن تقدیر و سرنوشت و خواست خدا و شاید-حکمتی-دارد و از این قبیل. برعکس می‌شود تقدیر را مقهور کرد یا حداقل اثرش را کم کرد اگر باهوش بود و موقعیت ها را بتوان درک و از پیش پیش‌بینی کرد و تا آنجا که می‌شود نگذاشت دیگران زندگی آدم را در دست خودشان بگیرند. هر جا کوتاه بیایی ضرر کرده‌ای.

++++

پست اخیر کتی باعث شد یادم بیاید که بیشتر خواب‌هایی که این شب‌ها می‌بینم چیزی شبیه مولهالند درایو هستند: خط زمان می‌شکند و کازالتی معنی ندارد و آدم‌ها در هم مرف می‌شوند و معلوم نیست کی به کی است.
Link .  3 Comments