A Love Song For Asghar Agha

امروز رفته بودم یک ساختمان دیگر و بین دو جلسه نشسته بودم در لابی ساختمان روی لپ‌تاپم کار می‌کردم که دیدم یک آقای مسن مو سفید با کت شلوار سرمه‌ای پیراهن سفید و پاییون قرمز می‌گردد. بعد معلوم شد سه آقای دیگر هم همراهش هستند با همین شکل و شمایل اما جوانتر. به خانم پذیرایی کننده (همان ریسپشنیشت خودمان) اسم یکی را دادند. آقای مورد نظر که از پله‌ها پایین آمد، یک گل سرخ قرمز دادند به دستش با یک کارت تبریک و همگی زدند زیر آواز. برایش دو آواز عاشقانه اجرا کردند در حد ای میس یو و کن آی کال یو و این حرفها. آقای دریافت‌کننده هدیه ی ولنتاین هم وسط لابی ایستاده بود و در بین مردمی که می‌آمدند و می‌رفتند گوش می‌داد و کیف می‌کرد. بعد هم یکی از خواننده ها را ماچ کرد.

بعد من فکر کردم حالا که توی ایران ولنتاین و همه جوانبش را این قدر خوب قبول کرده‌ایم پس چرا این هدیه آواز زنده مد نشده هنوز؟ بعد دیدم اولن خانم‌ها که نمی‌توانند بخوانند. پس گروه باید تمامن مرد باشند. بعد یک گروه مرد اگر قرار باشد برای یک آقا آوازهای عاشقانه بخوانند چه شود! مثلن چند مرد گنده برای یکی آقای مورد نظر با صدای کلفت فریاد بکشند که "از آن دم که در بند تو‌ام آزادم!" یا با طنازی و قر و ادا بخوانند "بهاره بهاره..." یا چشم بر هم بگذارند و "مرا ببوس، مرا ببوس برای آخرین بار!!" آقای مورد نظر که مجذوب نخواهند شد هیچ, کلی هم مورد مضحکه همکارانش قرار می‌گیرد. بعد هم اگر دریافت کننده هدیه خانم باشد لابد اگر چند مرد برایش آواز عاشقانه بخوانند, همکاران مردش غیرتی می‌شوند یا مرتب دوست پسرش زنگ می‌زند که "چی شد؟ بهشون چی گفتی, اونها بهت چی گفتند" و اینها. تازه ممکن‌است آبرویش ‌برود اگر قرار بوده که معلوم نشود رابطه دارد و کلی داستان پشت سرش می سازند و از این قبیل. بعد هم تازه بعید می‌دانم ارزش هدیه آواز زنده را ملت بدانند!

خلاصه همان بهتر که این یکی کپی نشده!
Link .  1 Comments