لی‌بوویتز بوده‌گی

این عکس بالا را می‌بینی؟ می‌بینی چطور در نگاه اول همه حواس آدم را متوجه اسکارلت جوهانسون می‌کند؟ شاید به‌خاطر عمق فوکوس محدودش باشد. شاید به‌خاطر نگاه اسکارلت. شاید به‌خاطر خوشگلی‌اش. شاید هم به‌خاطر همه‌ی اینها. اما می‌بینی در مرحله بعد کتاب جان اشتین‌بک و آن یکی کاغذ که انگار فرمی، جدولی، چیزیست توجه آدم را جلب می‌کنند؟ بعد هم روسری اسکالت که از پشت به سرش بسته و مبل قرمز مخملی که روی آن نشسته؟ یا پتوی گلدار روی دست مبل که اسکارلت به آن تکیه داره؟ و احتمالن بعدتر هم آن دو سه کتاب خارج از فوکوس آن پشت و جاسیگاری رویشان؟ حالا ترتیب‌شان خیلی مهم نیست. عکس قشنگی‌ست: فوکوس بودن اسکالت، آن حلقه‌های مویی که شارپ دیده می‌شوند و همه چیزهایی که گفتم. همین می‌شود که بیشتر وقت آدم شاید صرف اسکالت می‌شود و تحسین جذابیت‌هایش و احتمالن قربان صدقه رفتنش!

اما دیدی اگر داستان یک عکس را بدانی قضیه چقدر فرق می‌کند؟ مثلن اگر A Love Song For Boby Long را دیده باشیٰ، دختری که روبرویت نشسته دیگراسکالت نیست. دختر لرین است، حالا هر چه اسمش بود. اسمِ گل بود انگار. بعد آدم از تمیزی اتاق و مبل پشتش، از دستمال روی سرش و از پتوی مرتب روی دسته مبلش ‌می‌فهمد که این‌جا آنجاست که دختر خانه را تر و تمیز کرده. درست بعد از اینکه دوباره برگشته برای طلب سهم یک سومش از بابی و لارسن. همان جا که هنوز از دست لرین و طبعن با واسطه از دست آن دوتا عصبانی است و دلش می‌خواهد از خانه بیرون بیندازتشان. بعد اما از کتابی که دستش گرفته، آدم شک می‌کند که نکند این صحنه‌ی بعدتری باشد. بعدتر که دختر کم کم شروع می‌کند کتاب خواندن از بس که همه جای خانه را بابی و لارسن پر کرده‌اند از کتاب. یا آنجا که همه مشروب‌ها را قایم می‌کند. یا شاید هم آن کاغذ، اپلیکیشن مدرسه‌ای باشد که قرار است برود دیپلمش را آنجا بگیرد. آدم یادش نمانده که دختر دارد به کی یا چی نگاه می‌کند. دارد با بابی حرف می‌زند؟ وقتی که هنوز رابطه‌شان مدل لاو-هیت بوده یا آن‌جایی که به یک جور کنار آمدن رسیده‌اند؟ شاید هم دارد با لارسن حرف می‌زند. آنجا که می خواهد بفهمد گذشته این دو چه بوده. یا شاید هم فردای شبی که بغل لارسن خوابش برده و حالا لارسن دارد عاشقش می‌شود. می‌خواهم بگویم یک چنین عکسی اگر آدم قضیه‌اش را بداند کلی داستان دارد. کلی قصه اصلی و فرعی و حاشیه. کلی لذت دارد نگاه کردنش.

بعد دیدی گاهی اوقات در همین زندگی خودمان، در همین دیدارها، جمع شدن‌ها، در همین گشت‌ زدن‌ها و سفرهای دور و نزدیک، و خلاصه هر اتفاق روزمره و غیر روزمره‌ای که دارد می افتد، صدتا عکس می‌گیری اما فقط یکی‌شان می‌شود مثل عکس بالا؟ که وقتی خودت یا خودتان نگاه کنیدش، هر قسمتش تو را یاد چیز یا حس خاصی بندازد؟ هر شیئی قسمتی از داستان را بگوید؟ که حتی آن موقع که عکس راه گرفته‌ای ممکن است متوجه‌اش نشده بوده باشی چه قصه‌گو از کار در آمده این عکس؟ که اگر آدم دیگری نگاهش بکند هزار و یک سوال بپرسدت که: "اون چیه دستت؟ این شیطنتت نگاهت به کجاست؟ این خندت برای چی بود؟ چرا دستت رو این طور گذاشته بودی؟ به کی داشتی نگاه می‌کردی؟ اون کتاب‌ها چی بودن؟ دارین چی به‌ هم می‌گین؟" وکلی سوال هیجان انگیزدیگر؟ بعد دیدی که این عکس‌ها از آن عکس‌های "بگین چیز"نیست؟ یا مدل "حواست باشه دریا/گل/کوه/سیخ/میخ/فلان/بهمان بیفته" نیست؟ دیدی معمولن این جورعکس‌ها را موقعی می‌گیری که آدم یا آدم‌های درگیر ماجرا اصلن حواس‌شان نیست و دارند کار خودشان را می‌کنند؟ شاید حتی صدای کلیک شاترت را در میان شلوغی نشنوند‌ اصلن؟ یا حداکثر صدایشان می‌زنی تا رویشان را برگردانند طرف تو؟ که فقط تو بوده‌ای که آن لحظه را دیده‌ای و دوربینت هم دم دستت بوده و فرصت هم جور شده و حالش هم بوده و یه لحظه غریزه‌ات گفته بگیر؟ بعد دیدی آدم دلش می‌خواهد که یک آلبوم درست کند از این جور عکس‌ها؟ که بشود داستان زندگیِ آدم، حالا گیرم نازک؟

پ.ن: طبیعی است که نمی‌شود یکی از آن عکس‌ها را اینجا گذاشت، بدون محو کردن صورت که خوب اصل قضیه از دست می‌رود. برای همین اسکارلت می‌شود بهانه.
Link .  1 Comments