یک: تنها در تاریکی

جیشو-جینجا یک معبد دارد که راهب آن همان دم در می‌گوید اگر داخل‌اش شوی و آرزویی را که داری از ته دل بکنی حتمن برآورده می‌‌شود. بعد برایت توضیح می‌دهد که سنگ "زوی‌گو"یی در معبد نصب است که روی کله آن حرف "هارا" نوشته شده. "هارا" مادر بوداست و اگر چیزی را از ته دل بخواهی، هارا برآورده می‌کند. راهب ادامه می‌دهد که باید از این پله‌ها پایین بروی و راهرویی را طی کنی تا به هارا برسی و با دست آرام بچرخانی‌اش (نیمه بالای سنگ مثل آسیاب می‌چرخد) و در همان حال آرزویت را بکنی. خوب آدم طبیعتن قبل از اینکه وارد شود پیش خودش فکر می‌کند حالا چه آرزویی بکنم که این همه راه که آمده‌ام، شاید خدا زد و هارا برآورده کرد. بعد که کفش‌هایت را در می‌آوری و از پله‌های چوبی پایین می‌روی، وارد راهرویی می‌شوی که سیاهِ سیاه است و چشم چشم را نمی‌بیند. شروع می‌کنی دست به دیوار، آرام آرام و قدم به قدم، کورمال کورمال جلو رفتن تا می‌خوری به یک‌دیوار و انگار بن‌بست است. بعد با دست می‌گردی و راهرو دیگری در چپ یا راستت پیدا می‌کنی و با حواس جمع و خیلی آهسته ادامه می‌دهی تا به یک دیوار دیگر و پیدا کردن یک چرخش دیگر. در تمام مسیر حتی دست خودت یا جایی که قدم می‌گذاری را نمی‌بینی. تاریکیِ مطلقِ مطلق. این می‌ز را آن‌قدر ادامه می‌دهی که بعد از سه چهار بار به دیوار خوردن، ناگهان نوری پیدا می‌شود با سنگ هارا زیرش و آنجا که می‌رسی، تازه می‌فهمی سرت خالی شده از تمام افکار و خیال‌ها و آن‌قدر خالی شدی که آرزوی اولیه یادت رفته و یک دفعه یک آرزوی دیگر از دلت در می‌آید که با اولی هیچ تنافری ندارد و خودت هم تعجب می‌کنی این یکی از کجا آمد؟!

این راهبان بودایی، اگر هیچ هم نمی‌دانستند، انگار خوب بلد بودند که تو را با خودت بیشتر آشنا کنند.
Link .  0 Comments