حواستان باشد تعطیلات یعنی تعطیل کردن همه چیز. یعنی ترک عادات روزانه. یعنی سرکار نرفتن. یعنی اتو ریپلای میل باکس را ست کردن و فراموش کردن جلسه و کنفرانس کال و ریپورت و هزار کوفت و زهرمار دیگر. یعنی خریدِ خانه نکردن. شب‌ها غذا نپختن. شصت دقیقه بی‌بی‌سی فارسی را ندیدن. گوگل ریدر و بالاترین را نخواندن، سی‌ان‌ان و ان‌پی‌آر را گوش ندادن. توی تختخوابِ هر شب نخوابیدن. تلفن و ایمیل جواب ندادن. چه می‌دانم، حتی آدم‌های معمول را ندیدن. یعنی کلن یک زنگ تفریح بزرگ از همه چیز و همه کس (حالا همه‌ی همه که نه، اما با تقریب خوبی همه).

برای همین هیچ‌وقت، هیچ وقتِ هیچ وقت، وقتی مملکتت دارد در آتش حوادث می‌سوزد، به تعطیلات نروید. وگرنه سر صبحانه و وسطِ میدان فلان‌ و در طول خیابان بهمان و روی پل بیسار و حین میان‌پرده این تاتر و وسط بریک آن بازی و بین دو نقاشی آن یکی نمایشگاه و ساعت چهار صبح و هزار و یک موقع دیگر، هی حواستان می‌رود به اینکه ببینیم چه شد، ببینیم به کجا رسید و ببینیم چه کردند. انگار وسط جنگ رفته باشید تعطیلات یا درست‌تر، وسط تعطیلات رفته باشید جنگ!

( حالا نه اینکه خوش نگذشت، اما به خدا یک تعطیلات دیگر احتیاج داریم.)