سه: دِ هلتی چنگیزخان

ناهار را با دو دوست می‌رویم یک رستوران کوچک توی کوچه پس-کوچه یک محله آن طرف‌تر. حالا داشته باشید یکی‌شان قبلن 6 ماه کوبه زندگی کرده و دیگری 2 سال توکیو و هر دو کمی زبان می‌دانند. رستوران به اندازه خانه خاله سوسکه است: سه میز کوچک دو نفری دارد بعلاوه چهارتا صندلی کانتر که آنقدر جمع چیده شده‌اند که بزور می شود تویش رد شد و رسید به کانتر و اگر آخرین نفر بخواهد بیاید بیرون، همه باید بلند شوند بیایند بیرون! آشپزخانه‌‌اش هم یک انگشت‌دانه است و یک زن و شوهر می‌چرخاندنش! اما همین یک ذره رستوران 6-7 جور غذا دارد. هر غذا با کلی مخلفات می آید که بعضی چیزهایش را هیچ کدام نمی دانیم چیست. مزه همه هم عالی است و کلِ غذا هم ارزان. از این دوتا می‌پرسم این همه رستوران کوچک و ارزان، پس چطور ورشکست نمی‌شوند؟ هیچ‌کدام نمی‌دانند!

شب می‌روم یک رستوران به اسم چنگیزخان که غذایش با منگولین گریل فرق می‌کند و ادعا شده آفتنیکِ آفنتیک است. این یکی هم توی یکی از کوچه پس-کوچه‌های یک محله دیگر است و کل محله یک علامت انگلیسی هم ندارد. برای همین کلی کوچه به کوچه می‌گردم تا پیدایش کنم. این یکی ده‌ صندلی دور کانتر دارد در یک ذره جا. معلوم می‌شود چنگیزخان گوشت بره جوان لطیف را می‌گرفته با چندین نوع سبزیجات می‌داده آشپزش روی اجاقِ ذغالیِ یک-نفره‌ی جلویش کباب می کند و همان‌جا در حال درست شدن می‌زده توی سوس و میل می‌فرموده. بعد برای اینکه غذا به اجاق نچسبند هم، می‌داده آشپز پیه بره را بمالد به صفحه اجاق، حتی اگر دودش راه بی‌افتد و هم‌جا را بگیرد. بعد آدم بعد از غذا هوس می‌کند برود ببیند چنگیزخان از انفاکتوس مرده یا از لشکرکشی زیاد!
Link .  0 Comments