شش: نوآ

به صورت خلاصه عرض شود که امروز فهمیدیم ماسکی که چند روز پیش خریده بودم متعلق به تئاتر "نوآ" است و ما نمی‌دانستیم اصلن نوٱ منقول است یا در جیب جا می گیرد و یا چه. فقط بر مبنایی ٱن‌که دیوار خانه‌مان را چه شکلی می‌کند و در چمدان‌مان جا می‌‌شود یا نه، خریده بودیم‌اش. بعد فهمیدیم اینکه کوچک‌تر از صورت معمولی‌ است به این معنی نیست که مقیاس‌اش کرده‌اند. همین سایز را می‌گذاشتند و می‌گذارند روی صورت‌شان و به همین جهت صورتشان گرد تا گرد از دور آن می‌زند بیرون و البته هیچ کس نمی‌دانست که چرا صورت باید بزند بیرون و بازیگر در پوشیدن آن رنج بکشد. البته معلوم شد که بازیگر رنج‌های بیشتری از پوشیدن ماسک هم می‌کشد، از جمله این‌که از زیر ماسک فقط می‌تواند مقابل را ببیند و بدون هیچ دید جانبی یا چرخش چشم باید بتواند در صحنه حرکت کند و یا فقط با تغییر زاویه ماسک، مجبور است احساسات مختلف را نشان داد که یعنی هر لحظه حواسش باشد سرش را به چه جهتی و با چه زاویه‌ای گرفته و البته راه رفتنش هم باید از مون‌ واک مایکل جکسون ظریف‌تر و پیوسته‌تر ودقیق‌تر باشد. بعد هم فهمیدیم هر تئاتر نوآ پر است از سمبلیسم و نشانه گذاری و درک آن سخت است. مثلن آن همه برف شادی که ما فکر می‌کردیم برف شادی‌ست در واقع تارهای عنکبوت بودند که آقای هنرپیشه‌ی مریض در خواب گرفتار کرده بودند و یا مثلن همیشه این نوع تاتر روح و عنکبوت و ماوراطبیعی و این‌ چیزها دارد. البته اگر به ما جزوه‌اش را نمی دادند عمرن می‌توانستیم حدس بزنیم که اصلن در مورد چه بود و بیاییم در وبلاگمان روده‌دارزی کنیم. بعد هم فهمیدیم بیشتر خود ژاپنی‌ها هم نه تئاتر نوآ دیده‌اند و نه سمبلیسم آن را می‌دانند و البته خوبیشان این است که صادقانه می‌گویند و خدا را هزار مرتبه شکر هیچ‌کدامشان فرهیختگی‌اش اورفلو نکرد و تئوری نداد و داستان نبافت و بعدش رفتیم شام خوردیم و از زندگی روزمره صحبت کردیم.
Link .  0 Comments