بوی کباب و رقص جواد و هویت ملی

ابر و باد و سوز و سرما، منقل مستطیل پایه کوتاه و آقای پنجاه و خورده ساله با مهارت کوبیده‌ی به سیخ‌کش، پسربچه‌های کوچولوی فوتبال بازی‌کن، خانم چهل و چند ساله خوش پوش صاحب فلاکس دوقلوی چایی و کیک ساده‌ی پیرکسِ چهارگوش، چادر بزرگ و کمپ و خیل و حشم و ایل آقای رستوران‌دار، شومینه‌ی دایره قطر دومتری پر از آتش زیر آلاچیق و جمعیتی که دورش با آهنگ‌های دی جی می‌رقصند، سبزه‌هایی که این‌ور و اون‌ور ول شده‌اند، دخترِ کفشِ پاشنه‌ی 10 سانتی صورتی ورانی براقِ‌ کاپشن نازکِ ناف بیرون، میز‌های پر از غذا و خانواده‌های دورشان و تعارف‌هایی که رد و بدل می‌شوند، قابلمه‌های لوبیا‌پلو و زرشک‌پلو و ساندویچ‌های الویه؛ آتش و دودی که از چوب‌های تر بلنده، بچه‌های ‌کالسکه‌دار و سگ‌های قلاده‌دار باب شروع آشنایی و مخ زدن، احوال‌پرسی از آشناهایی که سالی یک بار می‌بینی‌شون، آرایش‌های سنگین و چکمه‌های مهمانی فرو رفته در گل،‌ خاله خوش‌خوشک بودن و راحتی لذت‌بخش دوستان، حتی پرچم‌های ایران یک گروه خاص و مال خود کردن یک سری از میزهای پارک و ملتی که بهشون اعتنا نمی‌کنند و کار خودشون می‌کنند، بوی کباب، بوی کباب، بوی کباب، رقص دخترهای تینجر با سوسن خانم، بوی دود گرفتن، خانم‌ روسری بسر و خانواده مذهبی‌ش، خانم بی‌خیال از همه جا که داره برای بچه داخل کالسکه‌اش می‌رقصه، تی‌نیجر‌هایی که فقط انگلیسی حرف می‌زنند، گپ سیاسی آقایان دور آتیش، صدای شوخی‌ها و خنده‌هایی که به آسمون میره، آقای پیری که دکمه پیرهنشو تا زیر یقه بسته، آش رشته داغِ داغِ داغ ، دیدن همکلاسی دوازده سال پیش، و و و.

سیزده بدر تبدیل شده به یکی از اون روزهایی که هویت ملی ما رو می‌سازه. ایرانی‌های مهاجر از هر قوم و شکل و عقیده‌ای و توی هر هوایی، حتی سرما و باد و توفان و باران، یک جا جمع می‌شن و هر کس مدل خودش خوش می‌گذرونه. خیلی بده که نق بزنیم که این‌ها کین و چین و جوادن و من از فلان کس خوشم نمی‌آد و بهمان. اتفاقن همین تنوع آدم‌ها جالبش کرده و هویت کامل ایرانی بهش می‌ده. این‌جور وقت‌هاست که آدم سفره‌شو باید ببره دقیقن کنار بقیه پهن کنه و یکی بشه و خوش بگذرونه.
Link .  0 Comments