آقای کیانوری، سلام

Dresden, April 010 © Once Again
شب اول که به میدان اصلی شهر رسیدیم، بچه‌های آلمانی بناهای قدیمی تاریخی را نشانم دادند و گفتند که در دوران کمونیسم، با سوزاندن بی‌رویه ذغال سنگ طی سال‌های متوالی و دوده گرفتن سطح شهر، بناها همه به تدریج سیاه شده‌اند. روزهای بعد، از مالیات اتحادی گفتند که هر ماه می‌پردازند برای بازسازی آلمان شرقی، از کار نکردن سرمایه‌گذاری‌های دولت در بازسازی آلمان شرقی، از نبودن کار و از مهاجرت دائم جوان‌ها به غرب کشور.

برای منی که در همین دیدار اول آثار محنت و بدبختی دوران کمونیسم -حتی بعد از بیست سال- آشکار بود، این سوال پیش آمد که کسانی مثل نورالدین کیانوری یا احسان طبری چه فکر می‌کردند؟ آنها که از باسوادترین و روشنفکرترین آدم‌های دوران خودشان بوده‌اند چطور بعد از دیدن این همه فلاکت، هنوز پایبند و مروج نحوه‌ی حکومتی بودند که شکستش را به چشم خودشان دیده بودند و باز آن را برای کشور خودشان می‌خواستند؟ یعنی اعتقادات ایدئولوژیک می‌تواند روشن‌فکر‌ترین آدم‌ها را این‌قدر کور کند و بیراهه ببرد و حرام کند یا چه؟
Link .  1 Comments