باغ‌های کندلوس

2be Moodshopping, Bruges, July 2010 ©Once Again
ساعت 11 صبح یک شنبه‌ی گرم تابستانی‌ست. نشسته‌ایم در محوطه بیرون گِراند کافه‌ی بِلفورد در گوشه این میدان که البته برعکس اسمش کافه‌ی چندان گِرَندی هم نیست (نمی‌دانم چرا این اروپایی‌ها دوست دارند تا هرچیزیشان کمی بزرگ‌تر از چهارتا میز می‌شود یک واژه گراند ‌بچسبانند به اولش). دور و برمان پر است از تاریخ و معماری و کالسکه و کانال و کافه و کلیسا و خون‌عیسی مسیح و لوازم تن‌تن و الخ که قاعدتن هر کدامشان می‌تواند حواس هرکسی را کامل ‌ببرد. یک فقره‌اش همین برج کلیسای روبرویمان است با سی‌صد و شصت و شش پله‌ی‌ نفس‌گیر که می‌گویند باید بالایش رفت و شهر را نظاره کرد. ما هنوز از قطار پیاده نشده، نشسته‌ایم در گراند کافه‌ی مربوطه که لبی تازه کنیم و مثلن برنامه‌ریزی که از کجای شهر شروع کنیم و تا کجا برسیم. نمی‌دانم چرا حرفمان کشیده می‌شود به غزه و لبنان و سیاست دولت ایران و توابع‌ا‌ش. چهار‌نفریم و سه موضع و حدودِ چهل دقیقه بحث. بعد حرف‌ها آن‌قدر دلنشین است که من این وسط یک لحظه به فکرم هم نمی‌رسد که آخر غزه ولبنان چه ربطی دارد به اینجا؟!

خیلی وقت‌ها دلنشینیِ مراوده ربطی به موضوع‌ِ حرف و جای قرار ندارد و این آدم‌های مقابلت هستند که حرف‌ها‌یِشان و همراهی‌شان و هم‌دمی‌شان لذت‌بخش می‌کند هم‌نشینی را. فرقی نمی‌کند حرفِ‌ سیاست باشد یا هنر یا فیلم یا روابط شخصی و یا چه. تفاوتی ندارد جا قهوه‌خانه‌ی تپه‌ی دوهزار باشد یا کافه-عکسِ اسکان یا گراند کافه‌ی بروژ. مجاورتِ رفقای خوش‌مشرب‌ِ جور است که جور می‌کند همه چیز را. این خوش مشربی هم ربطی به دنیا-دیده‌گی و دانسته‌گی و هم‌سلیقه‌گی و هم‌گذشتگی و هم‌‌سالخوردگی و این‌ها ندارد (در واقع دارد اما نمی‌شود دست گذاشت روی یکی‌ یا چندتایشان). آدم با یکی کلیک می‌کند، با یکی نه. یکی ظرف ده دقیقه تمام می‌شود، یکی نه (این‌ تمام‌شدگی هم بسته به دید ناظر دارد. خود من هم خیلی مواقع می‌شوم همان آدمِ ده‌ دقیقه‌‌- تمام‌ شده‌ی کسِ دیگر). بعد دارم فکر می‌کنم کاش بشود آدم، طی همین سال‌هایی که این ور و آن ور می‌رود و هی با آدم‌ها آشنا می‌شود و یا رفاقت‌ها را تجدید می‌کند، برای سال‌های بازنشستگی‌اش -که دیگر نمی‌شود زیاد این ‌ور و آن‌ ور رفت- یک چهار-پنج‌ نفری را که به مذاقش خوش‌مشرب‌ می‌آیند پیدا کند و قانع‌شان کند که بیایید برای بازنشستگی یک‌جا ساکن شویم. حالا لازم هم نیست آن یک جا، تِنریف و مالاگا و جزایر کیز و دریای کارائیب باشد. طالقان و شهمیرزاد و کلاردشت و کندلوس هم جواب می‌دهد اگر راضی بشوند دوستان (اصلن کی گفته کارائیب از کندلوس بهتر است؟). آن وقت هر روزی که بخواهیم جمع بشویم، دیگر برنامه‌ریزی و هماهنگی و رزروِ هتل و بلیطِ هواپیما و قطار و ارز و ویزا و الخ نمی‌خواهد. گوشی تلفن سیاه چرخان زیمنس را برمی‌داری که "اَخوی، همشیره، چه کاره‌ای الان؟ میایی یک کبابی بخوریم و حرفی بزنیم؟" بعد ببینی یکی یکی لخ‌لخ‌کنان با مجله و روزنامه و کتاب و فیلم‌شان می‌رسند و یکی شراب فلان سال را آورده و آن یکی کنیاک بهمان مارک را و آن سومی هم از دور داد می‌زند "لامصب پنیری که داشتم سنگین بود نتوانستم بیارمش با این واکر، باشد طلب‌تان!" بعد همان پنیر می‌شود بهانه‌ی شبِ بعد، در چند خانه پایین‌تر.
Link .  4 Comments