Friday, October 04, 2013

قصه‌ی حسن و ساختمان سحرآمیز

روز اول

حسن و بان‌کی رو دیدم تو ساندویچ فروشی زیر ساختمون‌مون. حسن دست به جیب برد بان‌کی گفت "جون شما نمیشه. اینجا شهر ماس و تو مهمونی."

روز دوم

باراک: یه رستوران می شناسم تو ترایبکا، خیلی رومنتیک. خودم و خودت. اگه خواستی بعدش می ریم میت پکینگ، کلابینگ.
حسن: باراک، ما از اون خانواده ها نیستیم! همون پنج شنبه.

روز سوم

ویل (هیگ): حسن این شر و ورها چی بود سه ساعت اول انشات خوندی؟ از باراک یاد بگیر که فوری رفت سر اصل مطلب.
حسن: (در حالیکه نخودی می‌خندد) هه هه! خواستم بفهمین ما سی ساله چی می کشیم!

روز چهارم

هوای این روزهای منهتن عالی،
حسن راضی،
باراک راضی،
ویل راضی،
کاترین راضی،
فرانسوا راضی،
گوئیدو راضی،
جان بولتون و بی بی، ناراضی!

روز آخر

جانی (کری): ظریف جون، این شماره مستقیم دفترم، این تلفن خونه ام، این شماره موبایلم، این شماره مامان اینا، ابن شماره موبایل همسرجان. اینم شماره تلفن پدر زنم. هر وقت کاری داشتی، زنگ بزن.


داستان بعد: حسن در دربار باراک الرشید

 . 
Comments
   







  Feed

 Email

 April 2005
 May 2005
 July 2005
 August 2005
 September 2005
 October 2005
 March 2006
 April 2006
 May 2006
 June 2006
 July 2006
 September 2006
 October 2006
 November 2006
 December 2006
 January 2007
 February 2007
 March 2007
 April 2007
 May 2007
 June 2007
 July 2007
 August 2007
 September 2007
 October 2007
 November 2007
 December 2007
 January 2008
 February 2008
 March 2008
 May 2008
 June 2008
 July 2008
 August 2008
 September 2008
 October 2008
 November 2008
 December 2008
 May 2009
 June 2009
 September 2009
 October 2009
 November 2009
 December 2009
 January 2010
 February 2010
 March 2010
 April 2010
 May 2010
 June 2010
 July 2010
 August 2010
 September 2010
 October 2010
 February 2011
 March 2011
 April 2011
 January 2012
 May 2013
 October 2013
 January 2014
 February 2014
 March 2014
 April 2014
 June 2014
 August 2014
 December 2014
 January 2015
 March 2015
 April 2015
 May 2015
 June 2015
 
  Email: 2bareh[AT]gmail[DOT]com    

Powered by Blogger