ته‌نشین پررنگ لطفن

نشسته‌ام توی هواپیما. دیگر در 10 هزار پایی هم اینترنت داریم. بعضی چیزها هستند که ته‌نشین می‌شوند اما رنگ‌شان همان‌قدر پررنگ باقی می‌ماند. همین پریروز توی مترو یاد این افتادم که سالها پیش، آرزوی من زندگی کردن در خود نیویورک بود. سال‌های اولی که پرینستون کار گرفته بودم، هی آمده بودم در منتهن آپارتمان نگاه کرده و دیده بودم روزی یک ساعت و نیم از هر طرف دور است و منصرف شده بودم. هر چند ماه یک بار این بیماری زندگی در نیویورک عود می‌کرد. بعد هم که رفتم جنوب کلیفرنیا و بعد هم ایران و سیتل و فقط هربار که می آمدم نیویورک، یاد آن آرزو می‌افتادم. پریروز با خودم گفتم چه آن آرزو الان روتین روزانه‌ام شده است. بعد یاد این افتادم که پنج شش سال پیش، هی مرتب برای جلسه کاری از سیتل می‌رفتم دفتر سن فرنسیسکو و در هتل مورد علاقه‌ام، وست‌اینِ یونیون اسکور، می‌ماندم. یادم هست که هر روز صبح اول وقت که پیاده می‌رفتم دفتر، در هوای بهاری با خودم آه می‌کشیدم که "چی می‌شد اگر من اینجا زندگی می‌کردم". زد و یک سال و خورده‌ای بعد خودمان را منتقل کردیم سن فرنسیسکو و اتفاقن مسیر خانه به کارم به‌گونه‌ای شد که هر روز که درست خیابان کنار هتل از اتوبوس پیاده می‌شدم و همان مسیر آه کشیده شده را می‌رفتم و کیف می‌کردم. لذت قدم زدن درمسیر ینیون اسکور تا خیابان مارکت هنوز در من هست. منهتن هنوز هیجان‌زده‌ام می‌کند و هنوز هر خیابانش را می‌بلعم. خوشی‌شان کم رنگ که نشده، هیج یک جور خوبی ته‌نشین شده. تا کی این رضایت هست؟ خدا داند! آرزوهای دیگر چه؟ یحتمل خیلی‌هایشان برآورده نمی‌شوند چون خیلی نمانده. اما خدا کند آنهایی که می‌شوند همینطور رنگ‌شان پررنگ باقی بمانند.
Link .  0 Comments