آن که نیازی نبود بگوید آری

نمی‌دانم داستان این دوستم را گفته‌ام یا نه. ده سالی بود خبری از هم نداشتیم. فقط می‌دانستم آخرین بار این شهر زندگی می‌کرد. یعنی ده سال قبلش من یک شب آمده بودم دیدنش و بعد از آن شب دیگر خبری نداشتم. یک روز، همان تازگی‌ها که نقل مکان کرده بودم اینجا، گوگلش کردم و اسمش را در مقاله‌ی یک روزنامه‌‌ی محلی، همراه اسم دختری که سالها قبل از شهری دیگر می‌شناختم پیدا کردم. تلفن او که در اینترنت یافت نشد، اما تلفن کاری دخترک چرا. زنگ زدم به دخترک که ببین من فلانی هستم، شماره بهمانی را داری؟‌ داستان تعجب دخترک که بعد از این همه سال صدای مرا از نزدیکی می‌شنید و تعجب‌تر از اینکه در این شهر پیدایش کردم و تعجب‌ حتی بیشتر که از کجا این دوستم را می‌شناسم بماند برای بعد. شماره را گرفتم و زنگ زدم به این دوستم خیلی بدون مقدمه و با همین لحن که "امشب چکاره‌ای؟" و همان شب شام را با هم خوردیم و کلی تعریف کردیم. خلاصه‌ی کلام اینکه چند سال اول اینجا مرتب معاشرت می‌کردیم تا پا شد رفت اروپا و بعد از آن هم هر از گاهی بدون مقدمه شده همدیگر را این طرف یا آن طرف اقیانوس اطلس دیده‌ایم. امروز صبح، ساعت شش صبح که بیدار شدم یک دفعه یادش افتادم و به خودم گفتم یک ایمیلی بزنم ببینم چطور است. دیدم خودش شب قبل در فیس بوک پیغام گذاشته که سیتل است و اگر وقت ‌می‌شود، کمی معاشرت کنیم. معاشرت‌مان هم یعنی همین که فرقی نمی‌کند چند وقت و چه مدت از هم‌دیگر خبر نداشته‌ایم. هر وقتی که زنگ بزند یا بزنم دوباره از سر می‌گیریمش و کلی حرف داریم برای زدن. از آن دوستی‌ها که حرف هم را خوب می‌فهمیم. از آنها که پس از هزار ماجرا هم همیشه حرفی برای گفتن هست. دوباره می‌گویم. آدمهایی که زیاد شعار می‌دهند، آنهایی که زیاد ادعا دارند، کسانی که زیاد تئوری می‌دهند، آدمهایی که زیاد داستان می‌بافند، هیچ کدام را جدی نگیر. واقعیت شاید این باشد که هیچ وقت معلوم نیست چه کسی دوست می‌ماند، چه کسی می‌رود. دوست واقعی به حرف نیست. در عمل است که معلوم می‌شود و فقط زمان است که معلوم می‌کند.
Link .  0 Comments