چیزهایی که در آتش از دست دادیم

بعد از سالها برگشته بود با دو ورق کاغذ که بیا این دوازده چیزی که مرا را دلتنگت می کنند. کاغذها را گرفتم به خواندن و اولین موردش به نظر صورتی از حال خودش آمد تا از خواص من.

چه می شود که آدم ها را دلتنگ می شویم؟ مخصوصن کسی که بعد از سالها دیگر آن آدم نیست و مایی که دیگر آن مای سابق نیستیم و هر چقدر هم که بخواهیم همان نمی شویم. به گمانم بیشتر دلمان برای حال آن وقت خودمان تنگ شده. ورگرنه آدم روبرویی بهانه است.
Link .  0 Comments

سرنوشت محتوم ترازوی محکم ولی مونولاتیکِ فدرال ریزرو

به نظرم توازن یکی از شرایط تداوم است. وقتی بار یک کفه ترازو نسبت به ٱن یکی زیادی سنگینی کند، ممکن است ترازو کوتاه مدت دوام بیاورد، اما درازمدت بالاخره آن قدر یک طرف سنگینی می‌کند که می‌زند زیر بار و همه چی می‌رود روی هوا. حالا لازم نیست توازن کاملِ کامل برقرار باشد. می‌شود یک طرف کمی سنگین یا حتی بیشتر از یکی کمی سنگین باشد. می‌شود ترازو هی الاکلنگ‌‌وار بالا و پایین برود. می‌شود یک مدتی کش بیاید اصلن. اما نمی‌شود یک طرف همیشه سنگینِ سنگین باشد و طرف دیگر، سبکِ سبک. سرنوشت محتوم همه‌ی ترازوهای همیشه-یک طرفه-صعودی-نامتوازن روی‌ هوا رفتن است. فدرال ریزرو هم که باشد باز اگر مرتب از آن چک بکشند، هر چقدر اسکناس چاپ شده هم داشته باشد، بالاخره یک زمانی خالی می‌شود. حالا ممکن است این زمانی، خیلی طولانی باشد. چندین سال پیش نوشته بودم آن کس می‌گوید بمان که خودش بمانَد. به همان سیاق، آن کسی می‌گوید دوست باش که خودش دوستی کرده باشد.



(نوشته شده در یک سال و خورده ای پیش به گمانم).
Link .  0 Comments

تنهایی

الان نشسته ام تو بار یکی از رستوران های مورد علاقه ام تو سیتل، منتظر دوستم که از مهمونیش برگرده و معاشرت کنیم. گ... منو یاد شب اولی انداخت که موو کرده بودم سیتل. داستان از این قرار بود که اون موقع سن فرن زندگی می گردم. یک کار جدید سیتل گرفته بودم و قرار شد تعطیلات کریسمس رو برم ایران و بعد نقل مکان کنم. یک هفته که برگشته بودم از ایران، موورها اومدن اسباب رو بار زدن. تمام روز به بستن و دنبال اونها دویدن گذشت و شب رفتم فرودگاه و با آخرین پرواز خسته و کوفته اومدم سیتل. دوازده شب خسته داشتم توی یک اتوبان قدیمی نزدیک مرکز شب می گشتم راه رو پیدا کنم برسم به اًپارتمانی که باید میرفتم. شب های سیتل در زمستان بخاطر ابری بودن مثل قیر سیاه هستن. با اینکه وضع کارم مشخص بود، جام مشخص بود، همه نقل مکانم برنامه ریزی شده بود، باز یک دفعه دلم خیلی گرفت. منی که این همه شهر به شهر و کشور به کشور نقل مکان کرده بودم ، احساس تنهاترین و بیچاره ترین و مظلوم ترین آدم دنیا رو داشتم و با خودم فکر می کردم پاشدی اومدی اینجا چکار کنی آخه؟! خیلی شب بدی بود خلاصه. کلن مهاجرت کردن خیلی سخته. یک لحظه هایش هم می رسه که حتی اگه همه چی بدون دردسر باشه آدم خیلی احساس تنهایی و غربت می کنه. همراه داشتن پارتنر/ خانواده در مهاجرت خیلی دلگرمی می ده حتی اگه دست و پای آدم رو کمی ببنده.

پنج شنبه، سی ژانویه، حدود ۹ شب.
Link .  0 Comments