تنهایی

الان نشسته ام تو بار یکی از رستوران های مورد علاقه ام تو سیتل، منتظر دوستم که از مهمونیش برگرده و معاشرت کنیم. گ... منو یاد شب اولی انداخت که موو کرده بودم سیتل. داستان از این قرار بود که اون موقع سن فرن زندگی می گردم. یک کار جدید سیتل گرفته بودم و قرار شد تعطیلات کریسمس رو برم ایران و بعد نقل مکان کنم. یک هفته که برگشته بودم از ایران، موورها اومدن اسباب رو بار زدن. تمام روز به بستن و دنبال اونها دویدن گذشت و شب رفتم فرودگاه و با آخرین پرواز خسته و کوفته اومدم سیتل. دوازده شب خسته داشتم توی یک اتوبان قدیمی نزدیک مرکز شب می گشتم راه رو پیدا کنم برسم به اًپارتمانی که باید میرفتم. شب های سیتل در زمستان بخاطر ابری بودن مثل قیر سیاه هستن. با اینکه وضع کارم مشخص بود، جام مشخص بود، همه نقل مکانم برنامه ریزی شده بود، باز یک دفعه دلم خیلی گرفت. منی که این همه شهر به شهر و کشور به کشور نقل مکان کرده بودم ، احساس تنهاترین و بیچاره ترین و مظلوم ترین آدم دنیا رو داشتم و با خودم فکر می کردم پاشدی اومدی اینجا چکار کنی آخه؟! خیلی شب بدی بود خلاصه. کلن مهاجرت کردن خیلی سخته. یک لحظه هایش هم می رسه که حتی اگه همه چی بدون دردسر باشه آدم خیلی احساس تنهایی و غربت می کنه. همراه داشتن پارتنر/ خانواده در مهاجرت خیلی دلگرمی می ده حتی اگه دست و پای آدم رو کمی ببنده.

پنج شنبه، سی ژانویه، حدود ۹ شب.
Link .  0 Comments