The Big Loveٰ

نشسته‌ایم دور میز شام و از همه‌جا و همه‌کس تعریف می کنیم. ازسالهای دور و بچه‌های آن دوران می پرسم. می‌گوید که مدتی اینجا بوده و حالا برگشته است ایران. در دلم می‌گردم و هیچ نشانی پیدا نمی‌کنم.

++++

اولین بار است که می بینمش. بیست و هفت-هشت ساله به نظر می‌رسد. همان‌طور که داریم صجبت می‌کنیم می‌گوید: "راستی من یک دوست ِدختر دارم." جواب می دهم که زندگی شخصی او به خود او مربوط است که می‌گوید: "اما این برای بعضی‌ها مهمه!" با تعجب می‌پرسم: "حتی در این شهر؟!" با تاکید می‌گوید: "حتی در این شهر!!"


++++

کاندیداهای دمکرات رئیس جمهوری امریکا برای اولین بار در یک جلسه پرسش و پاسخ درشهر لس آنجلس در مورد گی و لزبین‌ها شرکت می‌کنند. همه‌شان با به رسمیت شناخته شدن "یونیون" موافق‌اند و باز همه -به جز یکی- با "ازدواج" مخالف! ("یونیون" همان حقوق قانونی را دارد که ازدواج.) همه جمهوری‌خواه‌ها دعوت به شرکت در چنین جلسه‌ای را رد کرده‌اند.
++++

HBO این فصل سریالی دارد به نام Big Love که داستان مرد مورمونی‌ست که سه زن دارد. از دوتای آنها بچه دارد و بچه‌ی زن سوم هم در راه است. مرد از جهت مادی موفق است و سه خانه در کنار هم برای سه زنش ساخته. هر زن شخصیت و خصوصیات خودش را دارد. آنها با هم مثل یک خانواده بزرگ زندگی می کنند. محور اصلی داستان سریال هم انواع مشکلاتی است که برایشان پیش می‌آید.

داشتم فکر می‌کردم اگر چنین سریالی در ایران نمایش داده می‌شد، کلی اعتراض می‌‌شد که چرا مرد سه زن دارد و این تبلیغ است برای مردها و جا انداختن چند همسری و الخ. در صورتی که اینجا هیچ‌کس عمومیت نمی‌دهد و این سریال تبدیل شده است به یک سریال پرطرفدار. جالب‌تر اینکه خالق سریال دو نویسنده‌ی گی هستند و پارتنر هم. هدف‌شان هم نشان دادن مشکلات ازدواج است و به قول خودشان این داستان را انتخاب کرده‌اند که "مسائل ازدواج ضربدر 3" را نشان دهند. تهیه کننده سریال هم تام هنکس است که به "مرد ِ خانواده"-بودن شهرت دارد.

++++

می‌گوید: "قرار است با ... بروم تا برای تولد خواهرم، تا دوچرخه کادو بخره." از سر کنجکاوی می‌پرسم: :" چه نسبتی با خواهرت داره که می‌خواد چنین کادوی گرونی بگیره؟" جواب می‌دهد: "هیچی، سالهاست عاشق خواهرمه. وقتی خواهرم برگشت اینجا، اون هم اومد اینجا و من بهش کار دادم. البته خواهرم دوساله که ازدواج کرده. اما خب او هنوز عاشقشه..."

++++

بهترین تیتری که می‌شود روی زندگی این روزهای من گذاشت"To Go" هست. همه چیزهایم "تو-گو" اند: کافی تو-گو، لانچ تو-گو، تمام تلفن‌ها توی راه، همه خریدها با تلفن یا اینترنت. همه‌جاها هم سوک سوکی و بدو بدو. فقط مواقعی که قرار بوده کسی را ملاقات کنم یا این که با دوستان جمع شده‌ایم، یک کم آرام بوده و سر صبر. تا همین یک‌شنبه که همه چیز متوقف شد و شد یک یک شنبه آرام: صبح، املت و آب هویج و قهوه. بعد پیاده روی و دیدن فروشگاه‌های اطراف. نهار،
یک همبرگر عالی با آبجوی برو شده مایکروبویری. بعدش، یک پیاده‌روی طولانی‌دیگر، یک بننا ریپابلیک سر راه پیدا شده حراج‌دار و بالاخره گالری عکس و فیلم هنرمند‌های ایرانی.

++++

بعد از مدتها می‌روم یک برنامه ایرانی؛ نمایش عکس و فیلم. (نمایش علی سنتوری که فسخ شد. ظاهرن چون ایران ممنوع شده، اینجا هم نخواسته‌اند نشان بدهند. داریوش مهرجویی تا اینجا آمده بود پس چکار؟!). دیر می‌رسم. نمایش فیلم اول تقریبن تمام شده. فیلم دوم مستندی‌ست، به اسم "رئیس جمهور سید قنبر" یا یک چنین چیزی، در مورد یک کشاورز مراغه‌ای که چندین سال است که هر بار کاندیدای مجلس و ریاست جمهوری می‌شود. فیلم چیز زیادی ندارد. همان ترکیب سادگی/بلاهت/خوش خیالی همیشگی یک آدم که می‌شود موضوع کار فیلمساز و وسیله خنداندن تماشاگر. فیلم زیادی طولانی است - یک ساعت- برای چنین موضوع تکراری. فیلم بعدی نسل تهران -Generation Tehran- است در مورد متولدین دههع 60 تهران. کلی فستیوال رفته از جمله کن. فیلم خوش‌ساختی ست که بر مبنای مصاحبه با یچه‌های شصتی تهران. تدوین‌ا‌ش خوب از کار درآمده و برای بیننده خارجی/خارج نشین تصویر نسبتن دقیقی از این نسل ارائه می‌دهد. فیلم‌های بعدی دو ویدیو‌کلیپ گروه کیوسک است که خود آرش سبحانی معرفی‌شان می‌کند، ساخته پسر کیارستمی. آخرهم یک انیمیشن از سری "بابک و دستان" که به نظرم خوب درآمده است.

نمایشگاه جمعی شش هفت نفر از عکاسان هم هست که من کارهای شادی یوسفیان را بیشتر از بقیه می‌پسندم.

سوال همیشگی هم هم‌چنان با پرجاست: هنرمند در غربت چقدر می‌تواند هویت مستقل داشته باشد؟ آیا می‌تواند جریان‌ساز باشد یا باز می‌‌شود یک حاشیه گذرا؟

++++

طرفدار محیط زیست بودن یعنی وقتی می‌خواهی ماشین اجاره کنی، فقط "هایبرید" بخواهی و دیگر هیچ!

آقاهه پرسید: "چطوری شما 50 روز ماشین رو نگه داشتین؟ ما بیشتر از 28 روز به کسی اجاره نمی‌دهیم!" گفتم:" چه می‌دونم. من هر هفته زنگ زدم و برای یک هفته بعد تمدید کردم. کسی هم نگفت خرت به چند!!"

++++

هنوز ناگهان وسط همه چیز هاج و واج‌ام می‌برد که: "تو اصلن اینجا داری چکار می‌کنی؟"

++++

نشد ما دو هفته را بدون برنامه‌ریزی یا تدارک سفری بگذرانیم!!

++++

این پست به مرحمت قطار "بچه گلوله"‌ - همان بیبی بولت خودمان- نوشته شد. اگر سواری یک ساعته بین کار و خانه نبود عمرن فرصت می‌شد! (می گویند بیبی بولت، چون یه کوچولو تنده!)

++++

هنوز خانه بدوشم, منتالی!
Link .  4 Comments