چهار: آرزوهای بزرگ

الان دو نصف‌ شب است و من خسته‌تر از آنم که در مورد معبد امروز و بار امشب توضیج بدهم. فقط بگویم که انگار گوشه و کنار این شهر پر است از معبد که انگار در زمان قدیم کار دیگری نداشته‌اند جز زیارت و ریاضت. معبد‌ها را می‌شود به دو گروه توریست‌پسند و محلی‌پسند تقسیم کرد که حتی توریست‌پسند‌هایشان هم مراجعین محلی دارند. محلی‌پسند‌هایشان البته بیشتر قسمت‌های روحانی داخل آدم را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

از جزییات که بگذریم، امروز در یکی از این معبدهای توریست‌پسند ایستاده بودم به‌خواندن آرزو‌ها/دعاهای مردم. یعنی هر معبد چند تابلوی آرزو دارد و هر تابلو متشکل است از تعداد زیادی میخ که مراجعین تخته‌های چوبی کوچکِ مثلن ده در بیست سانتیِ خانه-‌مانندی را می‌خرند که یا دعایی رویشان نوشته یا گرانترهایشان نقش و نگاری رویشان است. بعد ملت آرزوهایشان را رویشان می‌نویسند و آویزان می‌کنند به یکی از میخ‌ها که باری تعالی در اسرع وقت برآورده کند. بعد من ایستاده بودم بغل یکی از تابلو‌ها، با شاید دویست‌تا تخته، که البته بیشترشان ژاپنی بودند، به خواندن معدود انگلیسی‌‌هایشان که شامل درخواست سلامتی همه اعضا خانواده می‌شدند تا در‌خواست خوشبختی و خوشحالی و یا رسیدن به محبوب مورد نظر و الخ. اما یکی‌شان که به نظر من از همه بامزه‌تر و مهم‌تر آمد، با خط خوشی رویش نوشته بود: "من دبیرستان پسران فلان سیدنی درس می‌خوانم. لطفن می‌شود کاری کنی که من بهمان دبیرستان بروم؟"!


فکر کن. پسر دبیرستانی استرالیایی که با خانواده‌اش آمده مسافرت و رفتن به بهمان دبیرستان آن قدر برایش غیر‌ ممکن به نظر می‌آمده که شده بزرگ‌ترین آرزویش! در یک دوره‌هایی از زندگی، گاهی ساده‌ترین مطلوب‌ها آرزو می‌‌نمایند.
Link .  4 Comments