موسیو ابراهیم

Rue des Sismondi, Geneva, July 2010 ©Once Again
ساعت هشت و نیم صبح یک روز یکشنبه‌ی تابستانی است. میان‌بر زده‌ام و دارم کوله‌پشتی به پشت، این خیابان را تند-تند می‌روم بالا که برسم به ایستگاه قطار اصلی تا آن‌جا سوار تِرَم شوم بسمت محلِ فلان کنفرانس. در همین حال دارم به خودم فحش می‌دهم بابت شب‌زنده‌داری شب گذشته و خواب‌ماندگی امروز و از دست دادن وقتِ صبحانه. تمامِ مغازه‌ها و کافه‌های خیابان تعطیل‌اند: از بقالی ایرانی سر‌ نبش بگیر که چراغ ال‌ای‌دیِ"خوش آمدید"‌اش با اینکه بسته است پشت ویترین‌اش چشمک می‌زند، تا آرایش‌گاه روبرویش که کلی کلاه‌گیس برای تماشا گذاشته، تا آژانس مسافرتی که مثل حجره‌هایی قدیمی می‌ماند و فقط از دو هواپیمای ملخ‌دارِ پشت ویترینش می‌شود فهمید که احتمالن آژانس است. همین‌طور که می‌روم بالا، لباسشویی و کافه و س.ک.س شاپ و الخ همه بسته‌اند. طبعن پرنده پر نمی‌زند. همین جا بگویم این خیابان معروف است به جهت س.ک.س شاپ‌هایش و ماساژخانه‌هایش و خانم‌هایی که سر نبش چهارراه‌هایش و دم کافه‌هایش و درِ درگاهِ بعضی از آپارتمان‌هایش می‌ایستند و به آدم موقع عبور تعارف می‌زنند. اینجا حاشیه‌ی شهر نیست. مرکزِ شهر است. رستوران‌ها و هتل‌های خوبی در خیابان‌های مجاور و متقاطعش دارد. مردم در همین خیابان و کوچه‌های بغلی‌اش زندگی می‌کنند. چهار-پنج بلوک بیشتر با هتلی‌هایی فاصله ندارد که سران کشور‌ها در آن‌ها اقامت می‌کنند یا شیخ‌های عرب ماشین‌هایشان را -وقتی برای تعطیلات تابستانی‌شان به اینجا می‌آیند- جلویشان پارک می‌کنند. بله، ماشین‌هایشان را با خودشان سوار هواپیما می‌کنند و می آورند تعطیلات. باز همین جا بگویم که در این سفر، هر دفعه از جلوی هتل ویلسون رد شدم نتوانستم جلوی خودم را بگیرم که زیرِ لب یک فحشِ خفیفی نثارِ آن جناب نکنم که نشسته بود در یکی از اتاق‌های این هتل پشت به فواره دریاچه و لبخند بر لب در بابِ حقوقِ بشر مصاحبه می‌کرد. به هر حال، از چهار راه اول که رد می‌شوم یک کافه باز است با چهار پنج مشتری که در پیاده رو نشسته‌اند و اسپرسو می‌خورند. کمی جلوتر یک جوان سیاه را می‌بینم که ایستاده وسط کوچه عمود به خیابان، پیرهن‌اش دستش است و دارد سر سه چهار جوان دیگر که در پیاده‌رو ایستاده‌اند داد می‌زند و اصلن خیالش نیست که راه ماشین‌ها را پشت سرش بند آورده. چهار راه بعدی یک بقالی باز است و پسر عرب فروشنده دم پله ورودیش نشسته. روبرویش یک خانمی ایستاده، چهل و خورده‌ای، شاید هم بیشتر، با لباس کوتاه مشکی و موهای بلوند شده، با صورتی خسته و شکسته مرا نگاه می‌کند. دلم می‌خواهد بایستم و گپی بزنم، اما کارم دیر شده. توی ترَمِ بسوی کار، فکرم تمام مدت مشغول او است: از روی عادت ایستاده بود آنجا؟ یا از روی استیصال وقتی آمده بود که رقیب نداشته باشد؟ که مجبور است واقعن؟ که یعنی آدم‌هایی پیدا می‌شوند که حتی ساعت هشت و نیم صبح روز یکشنبه می‌روند قو دِ سیسموندی؟ که ...؟
Link .  3 Comments