شیر بی‌‌یال و شرم

می‌روم تظاهرات امروز. بدون پرس و جو که کی هست. خبرش را دو‌ شب قبل شنیده‌ بودم، آخر مراسم شمع روشن‌کنان. جمعیت را که از دور می‌بینم، ماشین را یک بلوک این‌طرفتر پارک می‌کنم که دنبال جای پارک نگردم. پیاده که نزدیک می‌شوم پرچم‌ها از این ور چهارراه معلومند. همان‌جا برمی‌گردم و تاسف می‌خورم به حال خودمان که هه! مردم آنجا دارند جان می‌دهند و عده‌ای اینجا می‌کنندش وسیله تبلیغ خودشان.
Link .  2 Comments

باید آنجا بودیم

چشمم می افتد به تقویم کوچک کنار صفحه :پنجشنبه ۲۸ خرداد.عجیب است٬ یعنی هنوز یک هفته نشده ؟ فکر می کردم حداقل چند هفته شده باشد. برای من که عمری گذشت. این یک هقته نصف زندگیم در کنار صفحه کامپیوتر گذشت. هراس و دلهره و نگرانی .دلشوره و تشویش و احساس دور بودن. ساعت دو یا سه نصفه شب می خوابم تا شش صبح بیدار شوم و بروم سرکار ٬ روزمرگی لعنتی ٬ روزها می شوم مرده متحرک...[+]

راست می‌گوید پیام. هفت شبانه‌روز است که هر‌شب دو ساعت می‌خوابیم. شده‌ایم مرده متحرک. هر کاری هم می‌کنیم، هر چقدر هم زور می‌زنیم که یک جوری کمک کنیم، انگار هیچ‌کار نکرده‌ایم. باید آنجا بودیم. باید آنجا باشیم.
Link .  0 Comments

انتخابات: فاجعه

من بعد از مدتها برگشته بودم به وبلاگ نویسی. آن هم فقط به خاطر انتخابات. و قرار بود برای همین انتخابات باشد و بعد هم تعطیل شود و بروم پی کارم. و استدالالم هم این بود که آن‌جا که نیستم، شاید همین وبلاگ‌نویسی یک رای بیشتر بیاورد و یک اپسیلون کمک باشد به پیشرفت دمکراسی. بعد از پست آخری دیروز هم رفتیم رای دادیم خوش و خرم و بقیه‌اش گفتن ندارد که. همان‌جا خبرها آمد و از آن روز تا حالا چند ساعت بیشتر نخوابیدم و همین‌طور بهت زده مانده‌ام که چه می‌شود؟ هه! امروز مسئول شعبه ایمیل زده بود آمار داده که ۹۰٪ رای را به موسوی داده بودند. حتی ایمیلش را هم جواب ندادم. ففط چسبیده‌ایم به مانیتور که ببینیم چه می‌شود. کی فکر می‌کرد که جواب یک حرکت دمکراتیک را این‌طوری بدهد. خدا خودش کمک کند.
Link .  3 Comments

انتخابات 7

به میر حسین موسوی رای می‌دهم.

Link .  1 Comments

انتخابات ۶: نات یت دان

Link .  0 Comments

انتخابات ۵: ده علتی که به احمدی‌نژاد رای می‌دهم

Link .  0 Comments

انتخابات ۴: کو، کی، کجا؟

همین جمعه، ۱۲ جون. هر چهار سال یک بار حداقل یکی دو ساعت باید بایستیم صف دی‌ام وی. رای دادن خیلی کمتر طول می‌کشد، ریترنش هم بیشتر است!

اطلاعات بیشتر اینجا.
Link .  0 Comments

انتخابات ۳: وانس اِ لایف تایم

دیده‌ای گاهی آدم دلش می‌خواهد جز یک واقعه‌ای بشود که بعدها بگوید من هم آنجا بودم و این‌ها را دیدم و این کارها را کردم و الخ؟ که بشود یکی از لندمارک‌های زندگی آدم؟ مثلن پایین آمدن دیوار برلین که من خیلی دلم می‌خواست آن روزها می‌شد آنجا بودم و حتی حسرت این به دلم مانده که چرا برلین غربی را ندیدم هیچ وقت؟ یا مثل مسابقه فوتبال ایران-استرالیا که دو هفته قبلش سیدنی بودم و اصلن حواسم نبود که بیشتر بمانم و بروم ملبورن؟ یا همان دوم خرداد معروف که البته فکر می‌کردم نتیجه از پیش تعیین شده‌ و روز شنبه‌ای که داشتند رای‌ها را می‌شماردند ۷ صیح‌ِ پرینستون از خواب پا نشده رفتم سر اینترنت صفحه وزارت کشور را بخوانم که خاتمی ۱۷ میلیون و من با شاخ‌های درآمده دلم بخواهد که ای‌کاش الان تهران بودم؟

حالا این انتخابات هم که از آن وقایع هست که فارغ از نتیجه آن آدم شدید دلش می‌خواهد این روزها تهران بود و هر جوری که میتوانست کمک می‌کرد و می‌شد جزیی از واقعه‌ی‌‌ وانس ا لابف تام. حیف باشد.
Link .  0 Comments

انتخابات ۲: به احترام شرافت

یکی از خاطرات کم‌رنگ دهه شصت این‌ که هر وقت میر حسین موسوی را موقع گزارش کار دولت‌اش در تلویزیون می‌دیدم، در پس لایه‌های ضخیم رادیکالیسم مکتبی و فارغ از نمایندگی جریان سلطه‌گر حاکم، یک شخصیت نجیب و متینی به نظرم می‌آمد.

این چند روزی که مصاحبه‌ها و فیلم‌های مستند کاندیداها را دنبال می‌کردم، در میان حرف های نسبتن معقول‌ موسوی، متانت‌اش هم پیدا بود البته. اما امشب در مناظره‌اش با احمدی‌نژاد، با این‌که نتوانست خوب حرف بزند و بیشتر ایرادات اساسی را بگوید، در نظر من حتی چند پله هم بالاتر رفت: بهترین ویژگی این آدم شد "شریف" بودنش. "شریف" نقطه‌ی مقابل "پدرسوختگی" و "وقاحت".

کلاهم را برمی‌دارم به افتخار شما، آقای موسوی.
Link .  0 Comments

انتخابات ۱: یک قدم به جلو

نامزدهای حاضر در صحنه من و همفکرانم را نمایندگی نمی کنند. اما در سالهای دوری از ایران به این شناخت رسیده ام که دموکراسی های کنونی راه درازی پیموده اند تا به این جا رسیده اند.تازه در این مرحله هم پیاپی در تداوم مبارزات گذشته دارند کار می کنند. برای بستن یک زندان و مخالفت با شکنجه کمتر از ما کار نمی کنند. مجموعه تجربه ها در ایران و امریکا به من آموخته که هر فرصت کوچکی را برای وصول به دموکراسی باید دو دستی چسبید. [مهرانگیز کار]

هر وقت آدم‌های روشن‌فکر از تحریم انتخابات یا بی تفاوتی حرف می‌زنند، فقط توصیه می‌کنم بردارند یک دوره فشرده تاریخ مدنی امریکا را بخوانند. حتی کامل هم نه. سی چهل سال اول یا داستان کمپ کردن ژاپنی‌ها، یا قضیه مک کارتی و یا همین آخری پیتریوت اکت و گوانتانامو و شکنجه. مطمئنم به همین نظر خانم کار می‌رسند.
Link .  1 Comments